Βράδυ, 20 Μάη του 2000. Η Aula, στολισμένη, αδημονεί. Η βαριά βελούδινη κουρτίνα της αυλαίας τρεμοπαίζει εντείνοντας την ανησυχία μέσα και έξω από τη σκηνή. Το πλήθος των ανθρώπων ξεχύνεται απ’ τ’ ανοιχτά παράθυρα ως έξω στους κήπους της ΓΣΑ κι αφουγκράζεται κάθε τόσο μήπως κι αντιληφθεί την έλευση Εκείνου, που θα τιμήσουν σήμερα. Η αγωνία μεγάλη. Και ξαφνικά ένα υπέρλαμπρο φως καταυγάζει όλη την αίθουσα. Ο πρέσβυς της Ομοσπονδιακής Γερμανίας Dr Kuhna, ο διευθυντής της ΓΣΑ Κος Koch με τη γυναίκα του και ο Κος Μυλωνάς, που τον συνόδευε από το σπίτι του, χάθηκαν ως διά μαγείας. Τα τεράστια χέρια απλώνονται και μας αγκαλιάζουν όλους και ο ένας, ο μοναδικός Μίκης Θεοδωράκης εμφανίζεται στις σκάλες. Η συγκίνηση ανείπωτη, τεράστια. Ο θρύλος με σάρκα και οστά δίπλα μας. Τον αγγίζουμε, τον αγκαλιάζουμε, μας τυλίγει η ζωοδότρα αύρα του, μας παροσύρει, όπως μόνο αυτός μπορεί και ξέρει, να βιώσουμε μέσα από τη μουσική του την ουσία της ύπαρξής μας, την ουσία της Ελλάδας.
Δάσκαλε, να μας συγχωρέσεις για το θρασύτατο τόλμημά μας, να εμπνεύσουμε στα 100 αυτά παιδιά την αγάπη και την απόδοση του έργου σου. Αν και φιλόλογοι, μας ωθεί η αγάπη και το χρέος προς τη μεγαλύτερη μουσική ιδιοφυία του σύγχρονου ελληνισμού. Γι αυτό η τόσο ευαίσθητη μουσική σου αντίληψη ας φανεί σήμερα επιεικής, εκλιπαρούν η Ρέα Μυλωνά, η Έλενα Παλλαντζά και η Δέσποινα Παπουτσίδου, υπεύθυνες για την εκδήλωση.
Κι έτσι ο Μίκης ο κοινωνικός, ο ερωτικός, ο πολιτικός, ο Μίκης ο πανανθρώπινος, ξεχύθηκε και γέμισε την Aula. Tα μπουζούκια, οι κιθάρες, τα φλάουτα, τα ντραμς, το πιάνο, οι δροσερές φωνές των παιδιών βγάλαν τις πιο γλυκές τους μελωδίες. Όλη η Ελλάδα, η Χίος, η Κρήτη, ο Πύργος, η Μυτιλήνη, η Κεφαλλονιά, η Αθήνα, όλα τα μέρη στα οποία έζησε και άφησαν το αποτύπωμά τους στο μεγάλο μας συνθέτη, ξεδιπλώνεται στα τραγούδια του. Κι αναγκαστικά θυμάσαι τα ρίγη συγκίνησης στο θέατρο Καλουτά το 1962, όταν φρέσκοι και ανήσυχοι…. φοιτητές εμείς και εκείνος εντυπωσιακά ανερχόμενος νεαρός συνθέτης συμφωνικής μουσικής γίναμε κοινωνοί της μυσταγωγίας από την πρώτη παρουσίαση του έργου < Τραγούδι του Νεκρού αδελφού. Στιγμές αλησμόνητες. Κι αλλού. Στην πορεία ειρήνης το 1964, αλλά και σε άλλες συναυλίες. Στη μεταπολίτευση στο Καραισκάκη, στο Ηρώδειο, στο Μέγαρο Μουσικής, στο Καλλιμάρμαρο το 2017.
Δάσκαλε, θ’ ανέβεις στη σκηνή να πεις ένα τραγούδι με τα παιδιά που τόσο το περιμένουν?
Κι ο Μίκης, ο Ήλιος ο νοητός της Δικαιοσύνης και όλης της Ελλάδας, ο ενωτικός, ο οικουμενικός ανεβαίνει στη σκηνή και μένει για πάντα με τα παιδιά και τους νέους όλου του κόσμου να τους εμπνέει και να τους εμψυχώνει με τα αξεπέραστα ιδανικά του.
Αθήνα, 02 Σεπτέμβρη του 2021
Δείτε και το video της εκδήλωσης που μας έστειλε ο Στέφανος Μίτμαν…
