O θεατρικός όμιλος της Γερμανικής Σχολής Αθηνών παρουσιάζει το έργο «Η μικρή μας πόλη» του Τhornton Wilder
Στο Θέατρο της Γερμανικής Σχολής Αθηνών: 5/5, 6/5 και 8/5, ώρα 20.30 μ.μ.
Μετά την πανδημία. Μέσα στην δίνη των πολλών γεγονότων που αλλάζουν μοιραία τον κόσμο μας, όπως τον γνωρίζαμε. Σε μια εποχή που οι τέχνες μοιάζουν πολυτέλεια, μια μικρή ανάταση και αντίσταση στους φρενήρεις ρυθμούς της ζωής μας. Σε αυτή ακριβώς τη χρονική στιγμή η θεατρική ομάδα της DSA- μια νέα ομάδα που αναδύθηκε τα χρόνια του εγκλεισμού- συστήνεται με ένα αγαπημένο έργο που εστιάζει σε αυτό ακριβώς το ερώτημα: Τι είναι η ζωή μας; Τι είναι τελικά σημαντικό;
«Η μικρή μας πόλη» είναι λοιπόν- πριν και πάνω απ’ όλα- ένας ύμνος στη ζωή. Μιλάει για τη ζωή του καθενός ξεχωριστά και για τη ζωή των πολλών πολιτών μιας μικρής πόλης. Δεν ενδιαφέρεται μόνο για τα μεγάλα και τα σημαντικά γεγονότα, αλλά επικεντρώνεται στα μικρά θαύματα που συμβαίνουν καθημερινά. Ο αφαιρετικός του χαρακτήρας επιτρέπει στο έργο να λειτουργήσει συμβολικά, πέρα από τον τόπο και τον χρόνο. Οι πολίτες μιας μικρής πόλης ξυπνούν, παίρνουν το πρωινό τους, πάνε στο σχολείο ή στη δουλειά τους, ονειρεύονται, θυμώνουν, ερωτεύονται, με λίγα λόγια ζουν. Και η ζωή τους απλή, καθημερινή με τις μικρές χαρές και τις λύπες της, είναι το θέμα του έργου.
Όταν o Wilder έγραψε το 1938 τη «Μικρή μας πόλη», τόλμησε μια μικρή επανάσταση. Σε μια εποχή που ο Ρεαλισμός κυριαρχούσε στο θέατρο, το έργο αυτό χωρίς αυλαία, χωρίς σκηνικά, χωρίς αντικείμενα ζητούσε από τους ηθοποιούς να διαβάζουν αόρατες εφημερίδες και να χρησιμοποιούν φανταστικά αντικείμενα. Καλούσε δηλαδή τον θεατή να συμπληρώσει τα κενά και να φανταστεί τα πιάτα, τα ποτήρια, τους δρόμους, τις εκκλησίες και τα σπίτια. Να χρησιμοποιήσει τη φαντασία του.
Στη δική μας διασκευή το στίγμα δίνει ένας χορός πολιτών που αφηγείται την ιστορία και μας ξεναγεί στα μυστικά της πόλης. Με τα σχόλιά του κλείνει το μάτι στο κοινό υπενθυμίζοντας του την αξία των μικρών πραγμάτων, τη σημασία που έχει κι η πιο ασήμαντη στιγμή του μυστηρίου που ονομάζουμε ζωή. Η αφήγηση για μια ακόμη φορά γίνεται ομαδική υπόθεση.
