Ένα ταξίδι στα παραμύθια και τα σύμβολά τους. Με αφορμή το παραμύθι της Μαρίας Σούμπερτ ‘Του φεγγαριού η κόρη’, αλλά και τις μεταφράσεις των γερμανικών παραμυθιών ‘Ποιος φοβάται το Μπαμπούλα;’, ‘Ο κύριος Ευτύχης και η κυρία Δυστυχία’, ‘Ένας πιγκουίνος στα σύννεφα’ που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Διάπλαση, ο Σύλλογος Αποφοίτων Γερμανικής Σχολής Αθηνών, διοργάνωσε τη Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2014 στη Βιβλιοθήκη της Σχολής εκδήλωση για την μαγεία και τα σύμβολα των παραμυθιών. Μας μίλησαν ο παιδοψυχίατρος – οικογενειακός θεραπευτής Χρήστος Ταρασίδης και η θεατρολόγος – δραματοθεραπεύτρια Μαρία Σούμπερτ.

Τα παραμύθια και η αφήγησή τους δεν είναι απλώς κομμάτι της παράδοσης, ελληνικής και ξένης. Είναι ένα μέσο που κοινωνικοποιεί, που συντροφεύει στο ταξίδι για την ενηλικίωση, που εικονοποιεί τους φόβους και τις ελπίδες ενός συλλογικού ασυνειδήτου. Ο κόσμος των παραμυθιών αποδεικνύεται πολύ μικρός, με επιρροές που ξεπερνούν τα σύνορα των χωρών, ακόμα και των ηπείρων. Και αν έχει επικρατήσει η γενικότερη αντίληψη πως τα παραμύθια απευθύνονται μονάχα σε παιδιά, τα κλασικά παραμύθια έρχονται να την ανατρέψουν. Τα παραμύθια απευθύνονται σε όλους εκείνους που είναι έτοιμοι να τα διαβάσουν, να τα ‘δουν’ και να τα νιώσουν.

Παρόντες ήσαν πολλοί. Την παρουσίαση έκανε η Λίζα Γεωμπρέ που ήταν και συντονίστρια της βραδυάς και η Μαρία Σούμπερτ διάβασε και ο Χρήστος Ταρασίδης παρενέβαινε και σχολίαζε. Από το ΔΣ της Σχολής ήρθε ο Τόμας Γκρέβε με τη σύζυγό του Λίνα και την κόρη του Φαίδρα, από τους απόφοιτους είδαμε την Τένια Παπαδάκη (67), τον Γιώργο Αρεταίο, τον Τάσο Καβαδέλλα (71),

Η Μαρία Σούμπερτ ξεκίνησε λέγοντας:

Τα παραδοσιακά παραμύθια δεν είναι απλώς κομμάτι της παράδοσής μας, ελληνικής και ξένης. Ο κόσμος των παραμυθιών αποδεικνύεται πολύ μικρός, με επιρροές που ξεπερνούν τα σύνορα των χωρών, ακόμα και των ηπείρων, δημιουργώντας την θεωρία πως οι αρχετυπικές μορφές στις οποίες τα παραμύθια αυτά βασίζονται μπορούν είτε να εμφανιστούν ταυτόχρονα σε διάφορα σημεία του κόσμου, ως εγγενής ανάγκη του ανθρώπου, ως έκφραση του συλλογικού ασυνειδήτου, αλλά και πως μπορούν ταυτόχρονα να ταξιδέψουν με την προφορική παράδοση –και αργότερα και με τις τυπογραφικές εκδόσεις- και να διασχίσουν σύνορα που ίσως κάποτε να έμεναν απροσπέλαστα. Ένα μεγάλο μέρος των

παραδοσιακών παραμυθιών βασίζεται στη δομή του ταξιδιού του ήρωα: ο ήρωας / η ηρωίδα εκδιώκεται από το σπίτι, πρέπει να περιπλανηθεί στο δάσος ή στη θάλασσα, να γνωρίσει τους βοηθούς του/της, να αντιμετωπίσει μαζί τους τα εμπόδια, να αποκτήσει τον ‘θησαυρό’ και τέλος να επιστρέψει στο σπίτι του / της, διαθέτοντας πλέον μια νέα ταυτότητα.

Μιλώντας για τα παραδοσιακά παραμύθια, αλλά και για τα σύγχρονα παραμύθια και τον τρόπο που αυτά προσεγγίζουν τις ανάγκες των παιδιών σήμερα, για τον προσανατολισμό στα συναισθήματα, τους φόβους, στα όρια, στη διαφορετικότητα, αλλά και για την ανάγκη των φίλων, ταξιδέψαμε στη δική μας δημιουργικότητα και θυμηθήκαμε ίσως ένα μικρό κομμάτι της δικής μας παιδικής ηλικίας.