“Wandertag #21: 16 Νοεμβρίου 2014 – Πάρνηθα”

Βόρεια οροσειρά. Την Κυριακή του δώσαμε και κατάλαβε! Περπατήσαμε τις εφτά ώρες, όπως προβρέφτηκε, και ποιό ζόρικα από ότι προβλέφτηκε. Ανταμειφτήκαμε με καλό καιρό και αεροπορικές θέες.

Ξεκινήσαμε τέσσερεις μέσα στο πυκνό δάσος, δίπλα στο νερό που κελάρυζε, πάνω σε παχύ στρώμα από φύλλα πεσμένα. Κάθε φορά που ακουμπούσε το κεφάλι μας επάνω, άφηναν σταγόνες στα μαλλιά μας οι φυλλωσιές.

Σύντομα φτάσαμε στο Παλιομήλεσι, ανοικτά λιβάδια με τεράστια πλατάνια στο πλάι. Τριγύρω οι κορυφές Μνήματα, Μεσοβούνι και Σκίμθι.

Μετά από λίγο ψάξιμο πηδήξαμε πάνω από το ρυάκι που ακολουθούσαμε και βρήκαμε σημάδια δύο μονοπατιών. Ακολουθήσαμε το δυτικό, στα ριζά της κορυφής Σκίμθι.

Βραχώδες τοπίο, ανηφορικό, κατάφυτο με πλατάνια, πεύκα, θάμνους μέχρι και μερικά έλατα. Δεξιά μας υψώνονται γκρεμοί, μέρος από τα πόδια του βουνού που ανεβαίνουμε.

Σύντομα φτάνουμε σε επίπεδο άνοιγμα που ακολουθείται από δεύτερο οροπέδιο, χιλιόμετρα σε μήκος, χωμάτινο, επίπεδο με διάσπαρτα δέντρα η μεγάλους θάμνους κουρεμένους σε κωνικό σχήμα από βόσκηση ελαφιών. Επί δεκαετία και περισσότερο δεν έχω δει ποτέ κατσίκια η πρόβατα εδώ.

Πίσω, νότια η μάζα της Πάρνηθας με τις κορυφές Όρνιο και την Καραβόλα ψηλά ψηλά. Δεξιά μας, η βόρεια οροσειρά: Αυτό είναι το Σαλονίκι. Τόπος σιωπηλός, ήρεμος, αποκομμένος. Ο κόσμος χωρίς ανθρώπους.

Δεξιά μας, περνάμε σύντομο τόπο πυκνής βλάστησης και αρχίζουμε ελεύθερη, κατ’ευθείαν ανάβαση. Η Ιωάννα αφήνει κόκκινη κορδέλα σε κάποια ψηλά κλαδιά. Σημάδια που θα μας οδηγήσουν αν γυρίσουμε πίσω από τα ίδια. Καλός στερεός βράχος, με βαθειές σχισμές , κατά τόπους στρογγυλές τρύπες στην πέτρα, λες και από τρυπάνι. Ακροβατούμε συχνά σε στέρεες βράχινες μύτες και κόψεις. Παρακάμπτουμε πυκνές συστάδες από φυλλίκια, πουρνάρια, οξύκεδρα. Είναι μέτρια ανηφόρα. Πιό απότομο θα ήταν αναρρίχηση. Διάλειμμα να ανασάνουμε.

Η θέα κάτω ξεδιπλώνει το οροπέδιο και τις γύρω κορυφές με ανάγλυφη ευκρίνεια. Γιατί ξεκουράζει η μακρινή θέα; Γιατί τέτοιες στιγμές τα λόγια περιττεύουν;

Συνεχίζουμε το σκαρφάλωμα σε όλο και πιο ανοικτό πεδίο. Ένας σωρός βράχων, να η κορυφή!

Φτάνοντας στην ράχη του βουνού, ξεδιπλώνεται κάτω μας η πεδιάδα προς βορρά: Αυλώνας, οι φυλακές ανηλίκων, η Μαλακάσα, η εθνική οδός. Ξαποσταίνουμε, παίρνουμε φωτογραφίες.

Η συνέχια περιλάμβανε δυό πραπλήσιες κορυφούλες, διάβασμα του χάρτη να βρούμε μονοπάτι εύκολης επιστροφής, δύσκολη διάβαση πυκνόφυτων περιοχών. Όλοι φέρθηκαν ψυχρόαιμα, ο χρόνος κυνηγούσε μη μας πιάσει το σκοτάδι, ο Γιάννης βρήκε πρώτος τα σημάδια του μονοπατιού: Ευτυχώς αυτό μας επέτρεψε να γυρίσουμε στο οροπέδιο Σαλονίκι και από ‘κει πίσω στο Παλιομήλεσι και το αυτοκίνητο του Γιάννη και της Βάσως με… αρκετή λάσπη στα παπούτσια και παντελόνια μας. Το φως μόλις μας έφτανε να περπατήσουμε. Και εις ανώτερες διαδρομές!

με πεζοπορικούς χαιρετισμούς Τάσος Καβαδέλλας ’71