Πήγαμε μόνο δύο, ο Χρήστος (ΓΣΑ’86) και ο γράφων. Ήθελε να’ρθει και ο Στέφανος (ΓΣΑ’88) αλλά δεν άκουσε το ξυπνητήρι. Πήγαμε για πρακτική άσκηση σε ελαφρά αναρρίχηση. Υπάρχει πάντοτε η περίπτωση πτώσης. Προετοιμαζόμαστε γιά ανάβαση Ολύμπου σύντομα. Θέλουμε εξάσκηση!

Πεδίο άσκησης η κόψη Φλαμπουριού στην Πάρνηθα. Έχει πολύ καλό καιρό, στεγνά, 20 βαθμούς, συννεφάκια που και που. Περνάμε την τελευταία βίλλα Θρακομακεδόνων, σκαρφαλωμένη στα 600μ. υψόμετρο, πάνω στα βράχια της κόψης. Το αφεντικό μπορεί να καβαλήση το κάγκελο της βεράντας του, φορόντας άρβυλα και να πάει ορειβασία κατ’ευθείαν! Πάει; Η απορία μας έμεινε..

Ακολουθούμε τα γαλάζια σημάδια. Η θέα γρήγορα γίνεται πανοραμική. Το κτίριο του τελεφερίκ είναι ήδη κάτω χαμηλά. Πράσινος πευκόνας, το αεροδρόμιο Τατοϊου, ασπριδερές πολυκατοικίες ξεχύνονται ως την Καστέλλα και τον Σαρωνικό. Σκαρφαλώνουμε μερικά σημεία και φτάνουμε σε ευρύχωρο πατάρι. Επάνω μας έχει μία κάθετη γωνία, ίσως έξι μέτρα ύψος. Βρίσκω πατήματα και λαβές, κάνω έλξη αλλά δεν αρκεί. Πέφτω όρθιος πίσω στο πατάρι. Δεύτερη προσπάθεια, πάλι τα ίδια. Ο Χρίστος παρατηρεί ότι με ανοιχτό πάτημα, ίσως είναι καλλίτερα. Με τρίτη προσπάθεια επιτυχία. Ανεβαίνω άλλο ένα βήμα. Είμαι τώρα περίπου στην μέση της γωνίας. Το κοιτάζω, παραείναι κάθετο ( κλίση 100% ) . Δεν βλέπω κοντινά πατήματα και λαβές να συνεχίσω.

Ο Χρήστος με βοηθά να ξανακατέβω. Πάμε πιό εύκολα. Θα το παρακάμψουμε. Περνάμε βατά σκαλοπάτια και φτάνουμε σε δίδυμες σπηλιές όπου καταφεύγουν τα αγριοκάτσικα από την κακοκαιρία. Μέρος γνωστό μου από προηγούμενες αναβάσεις. Χρόνια πριν, έμπειρος σύντροφος που οδηγούσε μας είπε ότι στην αναρρίχηση, παράδοξα, όσο μακρύτερα είναι το σώμα από τον βράχο, τόσο πιό σίγουρο το πάτημα. Αλήθεια είναι! Βρίσκω το πέρασμα ανάμεσα στην ορθοπλαγιά και κάποιο θάμνο. Έλξη και νάμαστε καβάλα σε βραχάκι με μεγάλη θέα. Έγινε κι’αυτό.

Λίγο παραπάνω άλλο βήμα με ανώμαλες επιφάνειες αλλά πολλές και καλές λαβές. Δεν ξέρουμε πως συνεχίζει. Ανεβαίνω, κοιτάζω, εύκολο μια χαρά. Το ανάγλυφο μαλακώνει κάπως, τελειώνουμε με το Φλαμπουράκι. Στο διάσελο προς Φλαμπούρι ακούμε ομιλίες. Μία ορειβάτισα με σχοινιά κάθεται στην άκρη του γκρεμού. Μάλλον ασφαλίζει αναρριχητές. Χαιρετάμε. Ρωτάω μήπως εμποδίζουμε. Παρακάτω, αρχή ορθοπλαγιάς ξεπροβάλλουν δύο άσπρα κράνη. Είναι οι σύντροφοί της στον γκρεμό. Ευχόμαστε καλά σκαρφαλώματα.

Με μικρότερη δυσκολία και σύντομα φτάνουμε στη σημαία στο μεγάλο Φλαμπούρι. Αγκαλιαζόμαστε. Τέλος διαδρομής. Εις ανώτερα! φιλικά Τάσος