Πρώτη φορά πήγαμε στη Ζήρια. Εύκολη πρόσβαση, κοντά στην Αθήνα. Ξεδιπλώνει δύο ομάδες κορυφών. Την Μεγάλη Ζήρια δυτικά πάνω από το Ξυλόκαστρο και τα Τρίκαλα Κορινθίας. Την Μικρή, με τρείς κορυφές, πάνω από το Κιάτο. Ορειβατίσαμε στην Μικρή.

Το Κεφαλάρι, ορεινό χωριό στα πόδια του βουνού, λίγο πριν την λίμνη Στυμφαλία. Φιλοξενεί φυσιολατρικό-πεζοπορικό καταφύγιο όπου αφήσαμε το αυτοκίνητο. Το μονοπάτι ανηφορικό σε κατάφυτο περιβάλλον μεσογιακής βλάστησης χαμηλού υψομέτρου – μακία βλάστηση. Αρχίζουμε στα 850μ. Γλυκός καιρός. Ζεσταινόναμαστε, μένουμε με φανέλλες. Καλή – και πρόσφατη – σήμανση. Διασχίζουμε χωματόδρομο και μετά άλλη μικρή ανάβαση φτάνουμε σε χλοερό οροπέδιο σε σημείο με πηγάδι. Υψόμετρο κάτι λιγότερο από 1200μ.

Το δεύτερο μέρος αρχίζει μέσα στην σκιά ελάτων. Ανάβαση που δυσκολεύει βαθμιαία. Ιδρώνουμε για καλά. Στάσεις για λίγο νερό. Σταθερή κλίση, ποτέ δεν μαλακώνει. Φτάνουμε σε ώμο. Τα δέντρα αραιώνουν. Τώρα είναι μικτά έλατα, οξύκεδρα και λίγα πουρνάρια. Το αλτίμετρο δείχνει 1600μ.

Διάλειμμα, σύκα ξερά, σοκολάτες, νερό. Θέα, κάτω από αραιά σύννεφα: Το χωριό Μάννα μπροστά μας, δυτικά τα σπίτια των Τρικάλων, πάνω μας οι κορυφές Ντουσιά, Ανώνυμη και Χιόνι. Στο βάθος θολά, ο Κορινθιακός δεν φαίνεται. Το ανάγλυφο ομαλά ανηφορικό. Μπροστά μας μια βραχώδης ράχη με τα τελευταία έλατα. Μετά χόρτο και πέτρα φτιάχνουν ομαλές εκτάσεις που καταλήγουν σε κώνο.

-<<Αυτό πρέπει να’ναι>> λέω.

Ο Γιάννης ανοίγει τον χάρτη. -<< Αλλού είναι η ψηλότερη κορυφή!>>

Σκύβουμε όλοι από πάνω. Έχει δίκιο! Η διαδρομή μας καταλήγει στην δεύτερη ψηλότερη κορυφή …. Ξαφνική δυσθυμία. Μας καταρράκωσε το ηθικό ο Γιάννης. Όχι μόνο οι κόποι μας καταλήγουν…δεύτεροι, δεν μπορούμε καν να πούμε που δεν πήγαμε!

Η ψηλότερη κατά 34 μέτρα απόλυτη κορυφή είναι ….ανώνυμη! Οι ορειβατικές πίκρες.

Το τρίτο μέρος σε ανοικτό αλπικό τοπίο. Ελάχιστα μοναχικά δέντρα. Η κλίση ίδια δεν υποχωρεί. Μαζεύουμε την ανάσα μας και πάμε. Ανεβαίνοντας με τρώει η πιθανότητα ο κώνος πάνω μας να μην είναι η κορυφή. Έχει γούστο, μόλις φτάσουμε κοντά να ξεδιπλώσει άλλη ανηφόρα από πίσω. Το σκέφτομαι αλλά δεν μιλώ. Ότι αυτοπεποίθηση έχουμε, την χρειαζόμαστε..

Ο Σωτήρης , δυνατότερος, έχει φύγει μπρος. Μια τον βλέπω μιά χάνεται. Έχω και το ρολόι. Ώρα 14:00 το αργότερο πρέπει να γυρίζουμε. Να μην νυχτώσουμε. Ο Σωτήρης χάθηκε. Συνεχίζουμε. Όλα είναι κοντά τώρα. Για να δούμε. Κορυφή κώνου! Νίκη! Κάναμε την κορυφογραμμή! Είμαστε στην Ντουσιά! Στα 2086 μέτρα.

Στο βάθος ο Σωτήρης, σταυροπόδι, ατενίζει τον νότο. Φυσάει. Φωτογραφίες, αγκαλιάσματα, συγχαρητήρια στον εαυτό μας. Ονοματίζουμε τις κορυφές. Τώρα φαίνεται και η μεγάλη Ζήρια.

Κάτω το οροπέδιο και το καταφύγιο στο Κεφαλάρι. Σε παλιότερες εποχές το Κεφαλάρι λεγόταν Ντούσια. Το όνομα επέζησε στο βουνό της.

Καθόμαστε κάτω. Υπάρχουν πολλές πασχαλίτσες. Ερευνούν τα χέρια μας, τα σακίδια, τα φαγιά. Μας πήρε τέσσερις ώρες ανάβαση και κάτι λιγότερο να κατεβούμε. Στο Κεφαλάρι μπύρες στο αυτοκίνητο και επιστρέφουμε. Μέχρι το Κιάτο ο οδηγός Γιάννης έχει δύο άδεια μπουκάλια δίπλα του. Σε κόκκινο φανάρι, ο μπροστινός γκαζώνει και το τρώει.

-Γίαννη στοπ!! Εαν μας σταματήσει τροχαία θα πάρουμε δύο κλήσεις.

Μία για το φανάρι και άλλη μία για τις μπύρες…

με ορειβατικούς χαιρετισμούς Τάσος Καβαδέλλας DSA’71

Ελάτε σε περπατήματα!

Σκεφτήτε να συμμετέχετε την άνοιξη στον Σμόλικα!