Δυτική Πάρνηθα: Σπήλαιο Πανός κυκλική

Μαζευτήκαμε τρεις, ο Γιώργος, η Ειρήνη και ο γράφων. Οι άλλοι χάσανε.

Βαθιά στην Πάρνηθα συμβάλλει το ρέμα Μποντιά στο ρέμα της Γκούρας. Ακόμα και σε στεγνή εποχή, το ρ.Μποντιά πέφτει με καταρράκτη δέκα μέτρων στην Γκούρα και είναι αδιάβατο απλά πεζοπορικά. Η όλη περιοχή είναι συμπαγής βράχος.

Μέσα σ’αυτό, αιώνες; χιλιετίες; ροής νερών έχει κόψει τις ρεματιές Μποντιά και περισσότερο της Γκούρας. Λίγο κατάντι από την συμβολή, στα ανατολικά πρανή της Γκούρας, υπάρχει ευρύχωρο πατάρι όπου και το σπήλαιο Πανός, γνωστό και λατρεμένο από την κλασσική αρχαιότητα. Εκεί πήγαμε.

Αφήσαμε τ’αμάξι πάνω από την Μονή Κλειστών. Λίγο μετά την κιάφα Καλαμαρά, στην πρώτη λάκα, πήραμε μονοπάτι που φεύγει βόρειο-ανατολικά. Παλιό <<ώριμο>> μονοπάτι, πρέπει να ευκόλυνε την μετάβαση προσπερνώντας την δύσκολη περιοχή λίγο από τον βορρά. Δάσος πλούσιο, ασυνήθιστες θέες των κορυφών του άρματος από τα βόρεια. Η διαδρομή αγκαλιάζει μικρές ράχες και ρεματιές ισοϋψώς.

Με μικρή κατάβαση, φτάνουμε στο ρέμα Γκούρας ακριβώς εκεί που κόβει τον βράχο, πριν την συμβολή. Στάση, φωτό, πίνουμε νερό.

Ανάβαση από την άλλη πλαγιά, χωματόδρομος. Μετά μπαίνουμε στην βραχώδη κοίτη του Μποντιά. Το περπατούν λίγοι, είναι και τα νερά του χειμώνα που σκουπίζουν τα σημάδια, μοιάζει δύσκολο. Χαμένοι-παγιδευμένοι μέσα σε στενή ρεματιά με απότομα πρανή. Πλατάνια, κυπαρίσια, πουρνάρια, έλατα. Μπροστά μας, θα βρούμε τελικά την αδιάβατη πτώση του καταρράκτη. Το ξέρω.

Με προσεκτική προώθηση, μετά από δεκαπέντε λεπτά, βρίσκουμε σημάδια του μονοπατιού διαφυγής προς Κούμπουλα η Ταμίλθι η σπήλαιο Πανός. Απότομη πλαγιά, βράχινη αλλά βατή. Αργότερα στο πολύστρατο υπάρχουν πινακίδες! Προοδεύουμε! Κατεβαίνουμε την απόκρημνη πρόσβαση προς σπήλαιο. Ακούμε ομιλίες, δεν μπορούμε όμως να δούμε τον χώρο της σπηλιάς κάτω μας. Πάω πρώτος. Είναι ο κάθετος βράχος με τα αρχαία σκαλισμένα σκαλιά. Τελευταία ορειβατικός σύλλογος έβαλε συρματόσχοινο ασφάλειας δίπλα στα σκαλιά, κάνοντας την κάθοδο ακίνδυνη.

Πιάνω το παπούτσι της Ειρήνης και το οδηγώ στο σκαλοπάτι, να πατήσει σταθερά κάθε φορά. Ο Γιώργος από πάνω, οπισθοφυλακή. Πράγματι στο άπλωμα, στην είσοδο του Πανός υπάρχουν ορειβάτες! Χαιρετάμε και καθόμαστε για μάσες. Κάπου έχουμε κάνει όρεξη..

Φωτό μέσα στο σπήλαιο, λίγη ξεκούραση και σύντομη κατάβαση κάτω στο ρέμα. Με ευχάριστη έκπληξη βλέπουμε ότι εδώ -χαμηλότερα στην ροή- η Γκούρα είναι στεγνή. Είχε αρκετά νερά που την περάσαμε πιό πάνω.

Σκαρφαλώνουμε την απόκρημνη δυτική όχθη του ρέματος. Η σόλα της Ειρήνης έχει ξεκολήσει. Το δέσαμε όπως όπως. Κάθε τόσο ξεφεύγει λίγο και η Ειρήνη κλωτσά σε πέτρες να φέρει πίσω την σόλα να σφίξει το δέσιμο. Ο Γιώργος ως συνήθως αναγνωρίζει παράξενες φιγούρες, κεφάλια, πουλιά, ότι θέλεις σε κούτσουρα η πέτρες που βρίσκει. Παρακάτω τον βλέπω με πέτρα- που του αρέσει- στον ώμο. Άν μας έβλεπε κανείς, θα μας νόμιζε τρόφιμους ψυχιατρείου. Η μία να κλωτσά τα βραχάκια κάθε τόσο, ο άλλος κουβαλώντας την πέτρα, εγώ; Ίσως απλά με το παρουσιαστικό…

Εύκολα ακολουθούμε την επιστροφή από την συνηθισμένη διαδρομή που έχουμε ακολουθήσει αρκετές φορές. Το πηγάδι της Μαρίστας, η ανηφόρα, η πρώτη λάκα, η κιάφα Καλαμαρά, το αυτοκίνητο. Έξη ωραίες ώρες.

ορειβατικοί χαιρετισμοί από τους πεζοπόρους της DSA

Και η ανακοίνωση μας:

Περπάτημα σε δασωμένα αλλά και κορυφές.

Διάρκεια 5-6 ώρες.

Από Αθήνα στις 8:00, οι μέρες είναι μικρές..

δηλώστε στο tasoskavadellas@gmail.com

με χειμερινούς χαιρετισμούς…

Τάσος Καβαδέλλας Απόφοιτοι ΓΣΑ πεζοπόροι