Παρνασσός, δυο μέρες χιόνι
Επανάληψη διαδρομής που, εν μέρει, έγινε προ διετίας με περισσότερο χιόνι τότε.
Οι απόφοιτοι Χρήστος και Τάσος ξεκινάνε από το λιβάδι Αράχωβας στα 1100μ. υψόμετρο, όπου εκβάλλει το αρκουδόρεμα. Έχουμε έρθει νωρίς να υπάρχει χρόνος για πιθανή καθυστέρηση. Ήλιος, ησυχία, μια χαρά. Στεγνά, χιόνι πουθενά. Περνάμε δίπλα σε μεζονέτες χτισμένες στη χρυσή δεκαετία του δύο χιλιάδες. Ανηφορικά, σχετικά απότομα, πάω σιγά μη μας πέσει βαρύ. Ελατοδάσος. Χωρίς δυσκολία σε μία ώρα κάνουμε στάση στον πρώτο δασικό δρόμο της διαδρομής. Χιονάκι παγωμένο, όχι γλιστερός πάγος, αρχίζει. Στον δρόμο τώρα, σύντομα το χιόνι βαθαίνει στα 40 εκατοστά, και γίνεται δύσκολο. Είναι σαν να το οργώνουμε. Κουραστικό. Δοκιμή σε παράλληλη πορεία μέσα στο δάσος δίπλα μας. Πράγματι, κερδίζουμε με ελαφρύτερο χιόνι αλλά χάνουμε με ανωμαλία εδάφους. Επιστρέφουμε στον δρόμο.
Με πόδια να βυθίζονται ως το γόνατο, φτάνουμε σε μεγάλο άπλωμα, την λάκα Πασά. Κόβουμε βόρεια επάνω και σύντομα βρίσκουμε την διπλή σήμανση με κόκκινα και κίτρινα τετράγωνα. Υπάρχουν ίχνη από σκι και βήματα προ ημερών. Φαίνεται με φρέσκια πούδρα κάναν κατάβαση με σκι από το καταφύγιο. Ανηφορίζουμε σε βαθύ χιόνι. Σύντομα φτάνουμε σε χαρακτηριστική καμπή χωματόδρομου που μας δίνει το στίγμα μας στον χάρτη. Αφήνουμε τον δρόμο και ανηφορίζουμε. Παρά το κρύο, με λιακάδα, νηνεμία και προσπάθεια έχω ιδρώσει. Διασχίζουμε την κυρία πρόσβαση προς το καταφύγιο συνεχίζοντας στο μονοπάτι που καλυμμένο απ’τα χιόνια, διακρίνεται μόνο από την λιγοστή σήμανση και την γνώση του πεζοπορικού χάρτη. Πιο πάνω διασχίζουμε πάλι τον δρόμο, περνάμε ένα γιατάκι καλοκαιρινής διαμονής βοσκών και φτάνουμε σε ταμπέλα για το μικρό χιονοδρομικό που δεν λειτουργεί πλέον και για το καταφύγιο. Φτάσαμε! Μεγάλη λιακάδα, όλα άσπρα και ναι! Ο εργαζόμενος του καταφυγίου έχει ήδη φτάσει. Ανοίγουμε, ακουμπάμε τα σακίδια και ζητάμε νερό. Ο Χρήστος βγάζει δυο ξαπλώστρες στην ξύλινη βεράντα. Κουρασμένοι, μας πήρε ο ύπνος ξαπλωμένους εκεί για λίγο…
Έρχονται δυο νέα παιδιά, γινόμαστε πέντε μαζί με τον μάγειρο. Εφτά είναι βράδυ πια. Οκτώ έχει σαλάτα μαύρο ψωμί και ένα βουνό μακαρόνια με κυμά. Έχει και δικά μας μανταρίνια. Τα καθαρίζουμε όλα και θα μπορούσαμε περισσότερα.. Στη ζέστη της σόμπας συζήτηση και στις δέκα ύπνος. Με όλα τα ρούχα που φορούσαμε έξω, μέσα στον υπνόσακο και μια κουβέρτα καταφυγίου από πάνω. Κοιμήθηκα ζεστά, Μόνο η μύτη μου πάγωσε που έβγαινε έξω..
Σάββατο πρωί στις εφτά πάμε βόλτα να μην ξυπνήσουμε τον σεφ. Ο αέρας είχε κάνει κυματάκια στο χιόνι όταν ήταν φρέσκο. Μετά πάγωσε. Πατάμε κρουστά κυματάκια. Δεν γλιστρά καθόλου. Θα το λέγαμε κυμόχιονο. Αν ήμασταν Εσκιμώοι. Στο τέλος του δρόμου, σε άπλωμα, εκκλησάκι και ένας μαρμαρένιος σταυρός . Δίπλα ένα φυσικό άνοιγμα – πηγάδι τρία μέτρα διάμετρος, χάνεται στο βάθος της γης. Η επιγραφή στον σταυρό θυμίζει μια αδελφοκτόνα σελίδα ιστορίας. Ο κεντρώος –Βενιζελικός συνταγματάρχης Δημήτρης Ψαρρός και δεκάδες ανδρών του εκτελέστηκαν από τον ΕΛΑΣ ως αντίπαλοι αντάρτες το 1944. Τα πτώματά τους βρέθηκαν αργότερα μέσα στην καταβόθρα αυτή στις κορυφές του Παρνασσού. Ο τόπος λέγεται Δρακοκάρκαρος .
Γυρίζουμε γρήγορα. Λαμπρός ήλιος σβήνει τις σκέψεις. Ο σεφ μας έχει λιτό πρωινό. Καλύτερα να περπατήσουμε ελαφροί.
Γυρίσαμε με μικρή περιπέτεια διαλέγοντας άλλη διαδρομή επιστροφής. Απάτητη.
Σας ευχόμαστε καλή πεζοπορική χρονιά 2020 !@#%&***>
Oi oρειβάτες του exDSA
Υ.Γ. το εορταστικό Wandertag #100 ίσως γίνει εκτός αριθμητικής σειράς για να έχει καλό καιρό, να υπάρχει μεγάλη συμμετοχή, α και να είναι ο Χρήστος εδώ!
