Είχαμε κάνει ξανά την διαδρομή αυτή. Το πως θα καταντούσαμε δεν το είχαμε φανταστεί. Για όλα βέβαια, φταίει ο Χρήστος. Που μας έχασε στον θαμνότοπο. Που μας έκανε να προχωρούμε ελεύθερα. Που τσιμπούσαν τα σπαλάθρια και τα πουρνάρια την Όλγα. Που φώναζε η Όλγα. Που έβαζα γόνατο για να πατήσω παραπέρα. Που λέρωσα το παντελόνι μου. Και λίγα λέω.

Μετά πέρασαν άλλοι πεζοπόροι και βρήκαμε το χαμένο μονοπάτι. Και με δυσκολίες φτάσαμε πάλι κάτω στο νερό. Και ήθελε η Όλγα φωτό πάνω στον γλυστερό κορμό. Που γεφύρωνε το ποταμάκι. Που άργησε ο Χρήστος να πάρει την ευλογημένη φωτό. Που γλίστρησε η Όλγα και έπεσε το πόδι της στο νερό. Που μετά έκανε η αρβύλα της πλατς πλατς, σαν βάρκα.

Από ωραία διαδρομή δίπλα στο νερό, φτάσαμε στον πολυπόθητο χωματόδρομο. Που δηλώσαμε όλοι ότι ΑΥΤΟ μας αρέσει. Ο Χρήστος τραβάει φωτό με εμάς σε μέγεθος …κουκίδας. Κάποιος αφελής θα έλεγε ότι ο Χρήστος είναι άσχετος. Δεν θα γνώριζε τι φιλοσοφικό βάθος κρύβει ο άσχετος. Κατά λέξηείπε: – Εσείς βέβαια είστε κουκίδες, αφού κατά βάθος δεν ήθελα να βγάλω εσάς, αλλά την μητέρα φύση!!

Προσωρινή ψυχική διαταραχή; Υποσυνείδητη εχθρότητα προς τους συντρόφους του; Το σκέφτομαι.

Φτάσαμε στην περίφραξη ΕΥΔΑΠ ακριβώς πριν την βάση του φράγματος. Εκεί η Όλγα έφαγε στραγαλοφούντουκα. Αναζωογονήθηκε. Και άρχισε να προπορεύεται, τι λέω, έτρεχε μπροστά στην κατηφόρα της επιστροφής. Ο Χρήστος πρότεινε να ανέβουμε ένα γκρεμό αριστερά μας , ελεύθερα. Για να κόψουμε δρόμο.

Προηγουμένως, ένα κατσίκι, σε γκρεμό ψηλά πάνω μας, κλώτσησε πέτρα που έπεσε κοντά μας. Δεν έπεσε στο κεφάλι του Χρήστου να βάλει μυαλό!

Ωραία περάσαμε!