Πήρα τον Gregg και την Μέλπω από το αεροδρόμιο με όλα τα απαραίτητα ήδη στο αμάξι. Μετά βίας χωράγαμε οι τρείς μας και τα πράγματα…

Φτάσαμε βράδυ στην Αράχωβα στο φιλόξενο ξενοδοχείο Νεφέλες όπου μας υποδέχτηκε ο Κύριος Πάνος με πίτες, ζεστή σοκολάτα και τσάι βουνού. Έγινε πραγματική ανάβαση με πλήρεις προμήθειες, 4,5 λίτρα νερό ο καθένας, υπνόσακο, σκηνή. Αλοίμονο, φορτωθήκαμε περισσότερα φαγιά και νερό απ’ότι χρειάστηκε. Ο Gregg στο απότομο ξεκίνημα του μονοπατιού νόμιζε ότι θα τον θάψουν εκεί …στην αρχή.

Γρήγορα αφήσαμε το επίπεδο λιβάδι Αράχοβας και μπήκαμε στα έλατα. Στην ώρα επάνω, χωματόδρομος μας έφερε στην λάκα Πασά με απλωσιές και έλατα. Σύντομη στάση, νερό, μελέτη του χάρτη.

Παραπάνω τα σήματα, κόκκινο και κίτρινο μαζί, είναι ορατά εύκολα. Είναι στεγνά τώρα, με χιόνι χάνονται εύκολα. Στάση για μεσημεριανό στο κιόσκι του καταφυγίου Δέφνερ του Παρνασσού. Είμαστε στο όριο της αλπικής ζώνης. Από δω και πάνω το δάσος δίνει τη θέση του σε βράχια και χαμηλή βλάστηση. Καπέλο, γυαλιά ηλίου και συνεχίζουμε.

Το μονοπάτι μας φέρνει στο ανενεργό χιονοδρομικό του Αθηναϊκού. Παραπάνω τα κόκκινα τετράγωνα χωρίζουν προς βορρά, πάνω από την ράχη του Γεροντόβραχου και πέφτουν στην περιοχή του νέου χιονοδρομικού – Κελάρια. Το μονοπάτι 22 συνεχίζει ανηφόρα πάνω στον Γεροντόβραχο.

Η σήμανση χάνεται. Ελεύθερα πλέον φτάνουμε στον προφήτη Ηλία και το διπλανό τέρμα του λιφτ για σκιέρ. Είναι απόγευμα. Πλαγιές, κορυφές, διάσελα, όλα στο φως! Ενώ είμαστε πάνω σε σημεία του μονοπατιού, καμία σήμανση. Προωθούμαστε αποφεύγοντας μεγάλες αναβάσεις. Πέφτουμε στο πέρασμα Ένεζας που αναγνωρίζω από παρελθούσες διαδρομές.

Είμαστε πια κοντά. Αφήνουμε το 22 και μαλακά ανεβαίνουμε την νότια πλαγιά της Τουμπόραχης. Ο Gregg μου λέει ότι περάσαμε μονοπάτι με κόκκινη σήμανση. Πρέπει να είμαι πολύ κουρασμένος για να σκεφτώ.

Φτάνουμε στην κόψη της ράχης. Είναι εφτά το απόγευμα. Ο ήλιος φωτίζει την κοντινή κορυφή του Παρνασσού, Λιάκουρα 2456μ. Μπροστά μας, κάτω μας, στην σκιά μια απλόχωρη λάκα, όλη για μας! Συνεχίζω να παρουσιάζω αδυναμία σκέψης. Έτσι κατεβαίνουμε ελεύθερα με τον Gregg να βρίσκει δρόμο.

Σε ένα δύσκολο σημείο πετάω το σακίδιό μου να είμαι ελαφρύς. Όλοι με τον τρόπο μας φτάνουμε στο γρασίδι κάτω. Μπροστά μας στο τελευταίο φως η Λιάκουρα μας περιμένει αύριο πρωί. Στήνουμε την σκηνή, η Μέλπω ετοιμάζει φαγιά και σούπα. Το γάλα χύθηκε μέσα στο σακίδιό μου καθώς το κουτί έσκασε όταν πέταξα το σακίδιο… Έχουμε και μερικά κιλά σταφύλια που τρώμε με ..διπλή όρεξη. Γιατί είναι δροσερά και γιατί τα φαγωμένα σταφύλια ..δεν βαραίνουν. Ξέρω, ξέρω χαμογελάτε.

Γδυνόμαστε, φοράμε ισοθερμικά εσώρουχα, και πάλι ότι ρούχο έχουμε. Πέφτει ψύχρα και φυσάει. Η ζεστή σούπα – φέραμε γκαζάκι – είναι φάρμακο! Εννιά το βράδυ, βγαίνει ωραίο φεγγάρι και εμείς μπαίνουμε στην σκηνή τέζα.Μαζί μας ότι φαγώσιμο και τα ..σκουπίδια να μην σκανδαλίσουμε κάποιο αγριογουρουνάκι.

Τελικά η Μέλπω κακοκοιμήθηκε ακούγοντας ύποπτους ήχους έξω. Φυσούσε όλη νύχτα. Ξύπνησα μερικές φορές. Μέσα από την σκηνή, το φεγγάρι φαινόταν σαν ρολόι να μεσουρανεί και μετά να πηγαίνει προς την δύση του. Ξυπνάμε με το ξυπνητήρι 6:30. Αφήνουμε το πρωινό για αργότερα. Παίρνουμε πορτοφόλι, κλειδιά και νερό. Με τα μπαστούνια μας και μια θαυμαστή ελαφρότητα φεύγουμε για την κορυφή. Στον δρόμο μας πιάνει η Ανατολή Ήλιου.

Εύκολο σημαδεμένο μονοπάτι, φυσάει. Παγώνουν τα αυτιά μας. Σπάνια, πάει να μας ρίξει κάτω. Κάτι βράχοι και σύντομα η ομαλή κορυφή. Χαρά, φωτογραφίες, νέος ήλιος και αέρας! Γυρίσαμε από το μονοπάτι 22 αφού αδειάσαμε μερικά περιττά νερά. Κάναμε 10 ώρες ανάβαση και χρειαστήκαμε 9 ώρες κατάβαση ως το αμάξι.

Να πάμε Γενάρη ώς το καταφύγιο! Με χιόνια!! Ενθουσιαστήτε και βάλτε το στο πρόγραμμά σας!

Οι Πεζοπόροι της DSA.