Με το ένα και το άλλο πολλοί μείναμε εντός των τειχών. Δεκάξι μαζευτήκαμε στην Τερψιθέα Γλυφάδας

Λιακάδα και γλυκιά θερμοκρασία. Γύρω μας το Μαυροβούνι, η δασωμένη κορυφή, ο Σταυραετός, με βαθυπράσινα πευκοδάση.

Ακόμα και τα <<γυμνά – βραχώδη>> τμήματα είναι πράσινα με φρέσκα μποτσίκια, λαδανιές πουρνάρια, αγριελιές και σπάνια πεύκα που γλίτωσαν την τελευταία πυρκαγιά.

Ανεβαίνουμε σε ραχούλα που ανεβαίνει ανατολικά, πάνω και νότια από υπηρεσία της πολεμικής αεροπορίας. Λείπει ένα μπατόν, σταματάμε.

Σίλια και Κορνέλια πάνε πίσω να βρουν το ξεχασμένο μπατόν, οι άλλοι περιμένουμε και νάσου ο Νίκος με την Ελένη και τα παιδάκια τους που είναι νέας τεχνολογίας και όσο ανεβαίνουμε το βουνό, τόσο πιό ξεκούραστα είναι..Έτσι γίναμε είκοσι.

Τέσσερα παιδιά μαζί μας τώρα, την Δωροθέα, την Δανάη, τον Ακύλα και τον Άλκη. Και οι κοπέλες περπατήσαν όλη μέρα χωρίς να

παραπονεθούν.

Η ράχη στρέφεται νότια, ανεβαίνει απότομα και σε λίγο πάλι πάει ανατολικά, στην σκιά τώρα του Μαυροβουνιού.

Περπατάμε σε δάσος σε περιοχή με απότομη κλίση αριστερά κάτω μας.Με προσοχή. Ώσπου φτάνουμε σε πέτρινη πλάκα που έχει την ίδια απότομη κλίση. Ο Άρης και άλλοι το περνάνε από πάνω εγώ το βρίσκω πολύ απότομο και το περνάω με τον κ.λο.

Ο Χρήστος στέκεται και βοηθά άλλους να περάσουν. Τα παιδιά, κατηγορία φτερού, μοιάζει να μην έχουν πρόβλημα.

Αριστερά η θέα: Ο Σαρωνικός με την Καστέλλα, την Σαλαμίνα και την Αίγινα. Μετά η μάζα του κυρίως Υμηττού στον βορρά, πιό δεξιά

ο Προφήτης Ηλίας, ομαλός και δασωμένος. Δεξιά μας υψώνονται απότομες οι υπώρειες του Μαυροβουνιού. Εκεί σε κάθετη πέτρινη

ορθοπλαγία, υψώνεται μια φυσική τοξωτή γέφυρα, ίσως δέκα μέτρα ύψος. Εντυπωσιακό. Ανεβαίνουμε δύσκολα ως κάτω από το τόξο.

Μερικοί, τα παιδιά, προχωρούν μέσα ψηλότερα, ανάμεσα σε ογκόλιθους. Ονομάζεται Τρύπια Σπηλιά γιατί η οροφή γκρεμίστηκε και έμεινε η είσοδος της σπηλιά σαν τόξο.

Κατεβαίνουμε πάλι στο κυρίως μονοπάτι και προωθούμαστε στο διάσελο που ενώνει το Μαυροβούνι με τον Πρ.Ηλία.

Λέγεται Σταυρός. Στην αρχαιότητα η Σφηττία οδός ανέβαινε από την Γλυφάδα, πέρναγε το διάσελο και κατέβαινε προς την Σφηττό, κοντά στο Κορωπί.

Στάση για θέες του Σαρωνικού από την μιά και του νότιου Ευβοϊκού από την άλλη. Το αεροδρόμιο Βενιζέλος πιάτο κάτω μας.

Η συνέχεια μονοπάτι ανοιγμένο στον απέναντι βραχώδη λόφο μας φέρνει στο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία και τα ερείπια του ναού Ομβρίου Διός και Προοψίου Απόλλωνος.

Πράσινο χόρτο παντού, πηγάδι, το εκκλησάκι και κάτω μας το Κορωπί στον κάμπο του.

Στάση, ξεκούραση, συζήτηση. Τα αγόρια τρομπάρουν νερό με την τουλούμπα στα παγούρια μας.

Από ‘κει γυρίζουμε στον Σταυρό και κατηφορίζουμε ομαλά.

Αλίμονο ! Χαρήκαμε πρόωρα. Ούτε χιλιόμετρο από τα αυτοκίνητά μας πέσαμε πάνω στην μάντρα της ίδιας αυτής υπηρεσίας της πολεμικής αεροπορίας που βλέπαμε την αρχή της ημέρας.

Ούτε καν η Σίλια που έχει μέσον δεν πιστεύει ότι θα μας ανοίξουν να περάσουμε…

Η σήμανση μας ανέβασε πάλι στο βουνό λες και είμασταν άξιοι τιμωρίας.

Δεν έφτανε αυτό, έχασα και το μονοπάτι και θύμωσα με τον εαυτό μου. Ευτυχώς πέρασαν άλλοι πεζοπόροι και σύντομα καταλάβαμε

και γυρίσαμε στην σηματοδοτημένη διαδρομή. Μας έβγαλε το λάδι που λένε.

Ήταν το <<κερασάκι στην τούρτα>> όπως είπε η Κατερίνα: Όμως πίσω απ’το μαντρί στο τέλος της διαδρομής υπάρχει η κατανάλωση της παραγωγής του. Χαρά μας. ΤΑΒΕΡΝΑ… που την τιμήσαμε.

Καλό πεζοπορικό 2022 !

από τους απόφοιτους της DSA