Είναι χρόνια που θέλαμε την εξόρμηση. Πάλι ιδέα του Χρήστου ήταν.Όπως σε πολύ πιο απαιτητικές αναβάσεις, περιμένουμε και εμείς ένα παράθυρο καλού καιρού.Τα Βαρδούσια έχουν τον καιρό της δυτικής Ελλάδας, βρέχει πολύ. Θέλουμε να μείνουμε, κάπως στεγνοί… Αναβάλουμε τις ημερομηνίες δύο φορές. Την τρίτη φορά οι προβλέψεις είναι λογικές. Τελικά πήγαμε και..μουσκέψαμε, λίγο.Με τις αναβολές τελικά δεν μπόρεσε ο Χρήστος, ο Κώστας προτίμησε την Πάρο και η Βάσω φροντίζει γονείς. Πήγαμε ο Άρης και ο υπογράφων. Ήταν πολύ πολύ ωραία.Ήμασταν πολύ τυχεροί με την βροχή, την εύρεση του μονοπατιού, την εύρεση νερού και,αναπάντεχα, την εύρεση στεγνής θέσης για διανυκτέρευση. Μάλιστα.Φτάνω στην Σουβάλα (Πολύδροσο Παρνασσού) όπου η Μήνα και ο Μιχάλης φιλοξενούν τον Άρη. Προβατίνα στην πλατεία το βράδυ κερασμένη από τα παιδιά και Τετάρτη πρωί φορτώνουμε τ’αμάξι και φεύγουμε.Με χαμηλή βενζίνη αλλά, λέω τόσα χωριά θα περάσουμε ως τον Αθανάσιο Διάκο Φωκίδος, ένα βενζινάδικο θα βρεθεί.

Γραβιά>το 51 χιλιόμετρο>μπαλκόνι της Γκιώνας>Καλοσκοπή>Στρόμη>γεφύρι του Μόρνου πριν την λίμνη>Αθανάσιος Διάκος. Ανεβαίνουμε 150 υψομετρικά μέτρα παραπάνω και αφήνουμε τ’αμάξι στον χωματόδρομο στην σκιά ελάτων.

Φορτωνόμαστε και εμπρός προς τα πάνω.

Χάνουμε τον προφήτη Ηλία και την πηγή μετά απ’αυτόν. Βγαίνουμε στον χωματόδρομο που οδηγεί στον Σταυρό και τα Μουσουνιτσιώτικα λειβάδια. Μας βγήκε σε καλό, δεν χρειάστηκε να κουβαλήσουμε πολύ νερό επάνω, βρήκαμε νερό στα καταφύγια έτσι και αλλιώς.

Σύντομα, τέρμα τα έλατα, αρχιζει η αλπική ζώνη: θάμνοι, λουλούδια και ατελείωτα λιβάδια με πολύ χαμηλό χόρτο.

Αφήνουμε το μονοπάτι που περνά από αρκετές στάνες με χαριτωμένα μαντροσκυλάκια.

Από τον χωματόδρομο καλύτερα.

Χαρακτηριστική διασταύρωση, σκυλάκια απέναντι μας γαυγίζουν φιλικά κουνώντας την ουρά και δείχνοντας τα δοντάκια τους. Γραφικά. Φωνάζω τον Άρη να είμαστε μαζί..Κάλλιο γαΪδουρόδενε που έλεγε η γιαγιά μου.

Τέρμα ο δρόμος. Παίρνουμε την ανηφόρα μέσα στα λιβάδια.Το πρώτο καταφύγιο, του ΕΟΣ Άμφισσας καθαρά ορατό. Όπως στην θάλασσα, φαίνεται κοντύτερα από ότι είναι πραγματικά.

Πάντως φτάνουμε. Με ευχαρίστηση το ρολόι μας λέει ότι περπατάμε με αξιοπρεπή ταχύτητα.

Με ακόμη μεγαλύτερη ευχαρίστηση μπροστά από το καταφύγιο έχει βρύση πηγής που τρέχει συνέχεια τρεις ίντσες νερό. Κρύσταλλο.

Πλενόμαστε, πλένουμε φρούτα, υδρεύουμε. Στάση. Φωτογραφίες.

Μισή ώρα δρόμου σε μαλακή ραχούλα μας φέρνει στο ψηλότερο καταφύγιο του ΠΟΑ στα 2000μ.

Έχει μπαλκονάκι αρκριβώς αρκετό για να στήσουμε σκηνή, μάλιστα με στέγαστρο από πάνω παρακαλώ. Και τα δύο καταφύγια κλειστά.

Αργότερα, στον απογευματινό ήλιο περπατάμε, ελαφροί τώρα, λίγο πιό νότια σε ένα μεγάλο οριζόντιο διάσελο που ενώνει την <<δικιά μας>> νότια οροσειρά με τα δυτικά Βαρδούσια (Σούφλες, Αλογόραχη, Πάνω Ψηλό). Εντυπωσιακές πτυχώσεις εδάφους σκεπασμένες με λιβάδια. Στο λοξό φως, έντονο το ανάγλυφο. Αριστερά μας η αυριανή ανάβαση, στο φως:

Κάπως απότομο. Όσο πιό πάνω τόσο πιό απότομο. Αναγνωρίζουμε την κορυφογραμμή που φράζει το οροπέδιο Μέγας Κάμπος από εύκολη πρόσβαση και επίσης μας τον κρύβει.

Από την βόρεια άκρη: Τα Σκόρδα Πιτιμάλικου, οι Πόρτες απ’όπου πρέπει να περάσουμε αύριο, ο βράχος Λιοντάρι, ο βράχος Αετός και προς νότο η κορυφή 2437.

Θα κάνουμε ότι μπορούμε. Δεν χάθηκε και ο κόσμος.

Κονσέρβες, ψωμί, σούπα, φρούτα, καλό δείπνο και στους υπνόσακους, μέσα στην σκηνή με ..όλα μας τα ρούχα. Σηκώθηκα το βράδυ, βγήκα έξω. Δεν κάνει πολύ κρύο, ούτε φυσάει.

Τα αστέρια στα 2000μ. είναι λαμπρότερα! Λαμπρές σιωπές. Κάνω φωτογραφία μνήμης.

Εφτά το πρωί ξυπνάμε. Όλα γρήγορα. Να προλάβουμε τον καλό καιρό. Στις οκτώ περπατάμε στο μονοπάτι ανάβασης. Ευχάριστη έκπληξη, έχει πυκνή σήμανση. Μιά χαρά. Λόγω θιέσης ανεβαίνουμεστην σκιά. Ομαλά στην αρχή, διασχίζουμε μικρές σάρες χωρίς πολλά πολλά.

Μετά στη βάση από την πρώτη ορθοπλαγιά, πιό απότομο. Στάσεις να πάρουμε ανάσα. Στο τέλος στα πόδια της πάνω ορθοπλαγιάς, κρατιόμαστε και με τα χέρια, δεν θέλουμε πτώση. Είναι βατό. Με προσοχή. Ο ήλιος φωτίζει σιγά σιγά τα καταφύγια κάτω χαμηλά από μας. Αεροπορικές θέες.

Οι Πόρτες! Ένα βήμα και βουτάμε στον ήλιο. Κυματιστός κάμπος λιβαδιών μπροστά μας.

Ολόγυρα βραχώδεις κορυφές, όχι πολύ ψηλότερα. Πάλι έχει σημάδια. Σούπερ.

Χαρούμενοι , βγάζουμε φωτό. Ο Κόρακας μας χαιρετά στο βάθος. Ίσως μας χαιρετάνε και μια ομάδα νέων ορειβατών που προσπέρασαν προηγουμένως και τώρα τους διακρίνουμε, μυρμιγκάκια στην κορυφή. Περνάμε τα λιβάδια. Στην τελική ανάβαση έχει δύο σύντομες αναρρυχήσεις, άνευ δυσκολίας, πολύ πιο εύκολο από τις πληροφορίες που είχα. Είχα πάρει και σκοινί που ξέχασα στην σκηνή μας κάτω στον ΠΟΑ…

Επάνω. Χαρά. Αγκαλιά. Φωτογραφίες. Δεν μας άφησε όμως. Αμέσως έρχεται σύννεφο. Μας αναγκάζει να τα μαζέψουμε και να αρχίσουμε κατάβαση αμέσως. Μήπως κλείσει ο καιρός και δεν βλέπουμε. Μήπως καταιγίδα.

Γυρίσαμε στην σκηνή καλά, πάλι σε σκιά! Το σύννεφο αυτή την φορά έκρυψε τον ήλιο. Μια χαρά. Σε καλό χρόνο.

Αλλάζουμε σχέδια. Είναι νωρίς. Θα κατεβούμε μονορούφι σήμερα.

Και κατεβήκαμε. Και μας έπιασε καταιγίδα. Τουλούμια τις δύο τελευταίες ώρες προς το αυτοκίνητο. Και δεν φτάσαμε στο αμάξι τελείως στεγνοί. Και δεν βρήκαμε βενζίνη ούτε ατον Αθ.Διάκο, ούτε στην Παύλιανη παρά μόνο ένα βήμα από τους φιλόξενους φίλους. Φτάσαμε στο βενζινάδικο..στεγνοί.

με πονάν οι ώμοι, η μέση και τα πόδια. κατά τ’άλλα είμαι μια χαρά..

ελάτε την επόμενη φορά!

με ορειβατικούς χαιρετισμούς

πεζοπόροι της DSA