Πήγαμε ξανά στον παλιό αυτό υδραγωγό της Χασιάς (Φυλή) που έχει διαμορφωθεί σε μονοπάτι από τον τοπικό δήμο.

Αλλά, παραφράζοντας, τους αρχαίους Ίωνες , δεν μπορούμε να πάμε στο ίδιο βουνό δυό φορές.

Όπως δεν μπορούμε να αρμενίσουμε την ίδια θάλασσα δυό φορές.

Αλλάζει η εποχή, ο καιρός, το χώμα, οι άνθρωποι.

Τούτη την φορά είχε λιακάδα και ζέστη, ήταν τελείως στεγνά στο χώμα και στο ρέμα, και υπήρχε καλή διάθεση απ’ όλους.

Υπήρχαν επίσης αρκετές πεζοπορικές ομάδες και μόνοι περιπατητές στην διαδρομή.

Είχαμε, δηλαδή ο Γιάννης, και έναν στην πλάτη. Τον γιό του Αντωνάκη δύο ετών,ο οποίος ευχαριστήθηκε πολύ αν και έτσι δημιουργεί την λάθος ιδέα περί ορειβασίας. Περπατήσαμε στο πρανές του φαραγγιού της Γκούρας. Το τμήμα μεταξύ Μονής Κλειστών και Χασιάς.Αρκετά κάτω το στεγνό τώρα ρέμα. Κάτω μας και απέναντι καταπράσινα πευκοδάση. Πάνω καταγάλανος ουρανός. Αξιόλογο, όπως λέει η πολυταξιδεμένη Όλγα.

Σύντομα φτάσαμε στην <<Δέση>> της αμπολής, δηλαδή το στενό σημείο κάτω από το μοναστήρι απ’ όπου άρχιζε η ύδρευση του χωριού προπολεμικά.

Εκεί μερικοί μας περιμέναν και οι υπόλοιποι προχωρήσαμε μέσα στην στεγνή ρεματιά με τους άσπρους

βράχους και μετά σκαρφαλώσαμε ως το εικονοστάσι της Φανερωμένης, ψηλά, από την άλλη μεριά του φαραγγιού, απέναντι από το μοναστήρι.

Ήταν ωραία !

με πεζοπορικούς χαιρετισμούς από τους απόφοιτους της DSA

Τάσος Καβαδέλλας