Σήμερα προπονηθήκαμε. Ανεβήκαμε επί 2,5 ώρες σε συνεχή κλίση 45 μοιρών το λιγότερο. Τοπίο βραχώδες με χορτάρι καλοκαιριού και χαμηλούς θάμνους. Τον χειμώνα όλα αυτά σκεπάζονται από χιόνια. Η Δίρφυς χιονίζεται πρώτη, κάθε χειμώνα, και στεγνώνει τελευταία, κάθε καλοκαίρι.

Ξεκινήσαμε από το καταφύγιο σε υψόμετρο 1100μ. περίπου. Σ’αυτό το ύψος υπήρχε συμπαγές επίπεδο συννέφων που κάλυπτε

τα χαμηλά της Εύβοιας και όλο το Αιγαίο. Περπατήσαμε μέσα στο σύννεφο αυτό αρχικά. Πάνω από αυτό, είχε λιακάδα όλη την ώρα. Ψηλότερα είχαμε θέα κάτω μας μια επίπεδη θάλασσα από σύννεφα. Ξεχύνονταν πάνω από το ελατοσκέπαστο διάσελο μεταξύ Δίρφnς και Ξεροβουνιού και γλυστρούσαν πάνω στην πίσω πλαγιά σκεπάζοντας το δάσος. Μιά εικόνα.

Στην κορυφή, μαζί με ορειβάτες άλλων ομάδων, ξεκουραστήκαμε, φάγαμε και βγάλαμε τις καθιερωμένες φωτογραφίες με το κολωνάκι.Eκεί ψηλά, η Βάσω βρήκε μία πέτρα ωραιοτάτη. Ίσαμε 2 η 3 κιλά. Εθελοντικά την κουβάλησε στο σακκίδιο ο Γιάννης ως κάτω.

Πίσω στη Στενή όλα τα πιάτα της ψησταριάς μας φάνηκαν έξοχα, μα όλα.

Ελάτε την επομένη φορά! Γράψτε μου αν έχετε αμφιβολίες για την αθλητική σας ικανότητα.

με ορειβατικούς χαιρετισμούς Τάσος Καβαδέλλας DSA’71