Βελτίωση σήμανσης μονοπατιού προς Κακή Ράχη και γύρος κάτω από τις ψηλές κορυφές της Πάρνηθας. Μαζευτήκαμε οκτώ την περασμένη Κυριακή 11 Μαΐου. Δεν είμασταν οι μόνοι για το βουνό. Στην είσοδο του του Τελεφερίκ σταμάτησαν δύο πούλμαν με παιδάκια, όλα για βόλτα στα ψηλά. Πρώτη φορά που βρεθήκαμε σε ουρά να περιμένουμε για ελεύθερη καμπίνα. Το τελεφερίκ αυτό όμως είναι μοντέρνο και σύντομα μας ανέβασε.

Επάνω περπατήσαμε για μια ώρα στα καμμένα με άπλετη θέα. Έχει αρχίσει ήδη η σήμανση των χαμένων, << καμμένων >>, μονοπατιών και βοηθήσαμε και ‘μεις να βελτιώσουμε ένα από αυτά: Πέτρα πάνω σε κομμένο κορμό, μικρός σωρός από πέτρες: ένας <<κούκος>>, κοκκινόασπρη οριοθετική ταινία δεμένη σε κλαδί, όλα δείχνουν το μονοπάτι καλύτερα! Οι γιοί του μπαμπά Χρήστου, Κυριάκος και Βαγγέλης βοηθούν πολύ. Από ένα σημείο, κάτω από κάποια βάση τηλεπικοινωνιών, χάνεται η σήμανση. Συνεχίζουμε πρώτα σε διαδρομή ανοιγμένη από τα ελάφια, μετά ανηφόρα σε γυμνές πέτρες με χόρτο και θάμνα ανάμεσά τους δένοντας χρωματιστή κορδέλλα που και που. Ερχόμαστε πίσω από την βάση, στην κορυφή της Κακιάς Ράχης. Εδώ δεν κάηκε. Έχει πουρνάρια, φυλλίκια και κάποια έλατα.

Έχει και θέα: Είμαστε μια ανάσα κάτω από τις δυο ψηλότερες κορυφές. Δεξιά το Όρνιο με τον πύργο τηλεόρασης της ΕΡΤ και πολλές μικρότερες κεραίες. Αριστερά, δυτικά, η κορυφή της Πάρνηθας 1413μ. Καραβόλα με το σφαιρικό ραντάρ: Εκτός ορίων για πεζοπόρους μεταπολεμικά.

Συνεχίζουμε κατηφορίζοντας ελαφρά σε βραχώδες τοπίο με αραιή βλάστηση ως έναν δρόμο όπου βρίσκουμε στέγαστρο της δασικής υπηρεσίας και μερικά παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Είναι η αρχή του μονοπατιού για την ψηλή πηγή Σκίπιζα (αετόβρυση). Τώρα είμαστε μέσα στο ελατοδάσος. Κίτρινα τετράγωνα σηματοδοτούν το μονοπάτι. Ο Βαγγελάκης ενθουσιάζεται: -Θα πάω στο Έβερεστ! Εγώ: -Καλά Βαγγέλη βιάζεσαι. Ανέβα μερικά Ελληνικά βουνά πρώτα. -Όχι, στο Έβερεστ που παραγγέλνω τοστ και λεμονάδα…

Στην Σκίπιζα στάση για κρύο νερό και κολατσιό. Καθόμαστε σε μια πεζούλα. Το δάσος εισβάλει στο μυαλό με την δροσιά και την ησυχία του. Μιλώ για διάφορες διαδρομές επιστροφής. Δεν χρειάζεται πολύ για να πείσω τους μαγεμένους να επιστρέψουμε από τα ομορφότερα μέρη. Έλατα εκατόχρονα, φτέρες, θάμνοι, λουλούδια. Τα σημάδια του μονοπατιού αλλάζουν τώρα σε μωβ τεράγωνα. Σταματάμε σε ένα πυροφυλάκιο στα 1200μ. υψόμετρο με θέα: Ο νότιος Ευβοϊκός, η Εύβοια, η Χαλκίδα, τα Δερβενοχώρια, ο Κυθαιρώνας και τα Γεράνεια στο βάθος. Ο Αντώνης έχει έρθει εξοπλισμένος με καινούργιες αρβύλες και ζευγάρι οδοιπορικά μπατόν. Και δεν είναι μόνος. Ο Στέφανος και ‘γω επίσης κρατάμε μπατόν στα χέρια και άλλοι δύο έχουν από ένα μπαστούνι. Τελικά περπατήσαμε 5 η 6 ώρες. Πρέπει να κάναμε είκοσι χιλιόμετρα περίπου.

Περάσαμε από την ανατολική πλευρά, γυρίσαμε προς τα νότια, η νεολαία παραπονέθηκε λίγο για κούραση χωρίς να κόψουν το βήμα. Φτάνουμε στο καταφύγιο Μπάφι. Πολύς κόσμος. Μέσα ούτε για αστείο. Έξω στην αυλή μια ευγενική επισκέπτρια μας επιτρέπει να καταλάβουμε το τραπέζι της. Ο Χρήστος ο μικρός ψάχνει για καρέκλα και γυρίζει με ένα κομμάτι κορμού για κάθισμα. – Εσύ το έκοψες Χρήστο; -Ναι, με τα ..δόντια μου. Γενική θυμηδία – Μπράβο ρε θηρίο! Ο Γιώργος κερνάει δικά του ξερά σύκα. Προσφέρει ακόμα σταφιδόψωμο, πάλι δικής του παραγωγής. Είμαστε περήφανοι με την αυτάρκειά μας: – Καλά εμείς ούτε κοινωνικό μέρισμα ούτε πρωτογενές πλεόνασμα χρειαζόμαστε, λέει ο Χρήστος ο μικρός. Περάσαμε καλά αλλά αντροπαρέα. Χρειαζόμαστε γυναίκες! Κυρίες μην περιφρονείτε τις πεζοπορίες! Έως την άλλη φορά με πεζοπορικούς χαιρετισμούς

Τάσος Κ.