Μήπως γνωρίζετε τη Σουπλίν; Μάλλον όχι. Τη γνωρίζουν μόνο όσοι έχουν βρεθεί στο σπίτι μας τα τελευταία τέσσερα χρόνια και όσοι έτυχε να τη συναντήσουν, νεογέννητη και φοβισμένη, στην αυλή της Γερμανικής Σχολής, πριν από το διάστημα αυτό. Γιατί η Σουπλίν είναι μια όμορφη γατούλα, διακριτική και χαδιάρα και αποτελεί το πέμπτο και νεαρότερο μέλος της οικογένειας Ιωαννίδη. ‘Οπως και τα υπόλοιπα τέσσερα έχει κι αυτή περάσει από τη DSA. Γνώρισε στα διαλείμματα τη φροντίδα, αλλά και την αδιαφορία, την προσωρινή στοργή αλλά και την επιθετικότητα, μέχρι που αποφασίσαμε, έτσι ξαφνικά και χωρίς να το πολυσκεφτούμε, μια και ήταν κι αυτή αναπόσπαστο κομμάτι της Γερμανικής Σχολής να την πάρουμε στο σπίτι.
Θα ρωτήσουν ίσως, μερικοί: “Μα καλά, μέχρι εκεί φθάνει η ευνοϊκή προδιάθεση με το σχολείο σου;” Η απάντηση είναι: “Αδίστακτα ναι. Μέχρι εκεί και πιο πέρα.” Υπάρχουν ορισμένα ερωτήματα στα οποία δεν μπορεί να δοθεί αναγκαστικά μια λογική ερμηνεία. Είναι αυτά που η απάντησή τους περνάει μέσα από τα φίλτρα της καρδιάς. –
“Γιατί;” – “Επειδή έτσι αισθάνομαι …”
‘Ετσι η Σουπλίν κυκλοφορεί κάθε μέρα ανάμεσά μας και μας θυμίζει, και αυτή, το σχολείο μας, όταν δε μας θυμίζει, με το δικό της τρόπο, ότι ήρθε η ώρα να την ταΐσουμε.
Σεπτέμβριος 1957. Η Quarta με τα τέσσερα τμήματα. Οδός Μετσόβου 4. Η Frau Di Lernia κέρβερος στην είσοδο. Τα αγόρια πρέπει να ανεβούν στις τάξεις από το βοηθητικό κλιμακοστάσιο, τα κορίτσια από το κεντρικό. Η Frau Gerke. Ο – τότε κάπως απρόσιτος – Dr. Flume. Η – τότε κάπως απόμακρη για την ηλικία της – Fraeulein Schmidt. Ο – τότε κάπως επιβλητικός – Δρ Δημητράκος. Ο κ. Greve με το αξέχαστο Kopfrechnen τα πρώτα πέντε λεπτά κάθε μαθήματος. Ο κ. Hilbrecht με τη μόνιμη απειλή της σφυρίχτρας για τα … οπίσθιά μας. Και η Quarta Β με τα πρωτάκια να τα έχουν κάπως χαμένα, αλλά να αρχίζουν τη γυμνασιακή τους ζωή και τις προσπάθειές τους να κατανοήσουν και να ακολουθήσουν το τελείως καινούριο γι· αυτούς μικτό εκπαιδευτικό σύστημα.
Και στη συνέχεια, τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τον κ. Βασιλόπουλο με τις γλαφυρές περιγραφές και το Klassenbuch μονίμως στο χέρι, τον κ. Δημόπουλο με τις υπέροχες διαφάνειές του και τις παρενθεσούλες του, την Frau Bareuther με τα … Pantoffeltierchen της, ή τον κ. Kraft με το μονίμως πεσμένο τσουλούφι του, την Frau Loder που ματαίως προσπαθούσε να επιβάλει μια στοιχειώδη τάξη, ή τα πήγαιν-έλα στον Πανελλήνιο για το μάθημα της Γυμναστικής, τα απολαυστικά μαθήματα του κ. Ασωνίτη ή τα πολλά ευτράπελα περιστατικά από τότε που καθιερώθηκε η περίφημη στολή. ‘Απειρες οι αναμνήσεις, ο καθένας μας σίγουρα κρατάει τις δικές του.
Μάιος 1995. ‘Υστερα από 38 χρόνια. Η Γερμανική Σχολή στον Παράδεισο Αμαρουσίου συνεχίζει “να παιδεύει” τους μαθητές της. Και ο υπογράφων συνεχίζει να δρασκελίζει – σχεδόν καθημερινά – το κατώφλι της, για όλο αυτό το μακρύ διάστημα, χωρίς να έχει επαγγελματική σχέση με τη Σχολή. Για 25 χρόνια επισκεπτόταν το σχολείο ως απόφοιτός του. Τα τελευταία 7 χρόνια το επισκέπτεται και ως πατέρας δύο μαθητών. Απόφοιτος του Τ94 ο γιoς του, του Τ95 η κόρη του. Και τα χρόνια που έρχονται θα δείξουν πόσο μπορεί να μείνει αναλλοίωτη, για έναν πενηντάρη πια, αυτή η ρομαντική συνύπαρξη – ή μήπως προσκόλληση; – με το σχολείο του. – “Γιατί;” – “Επειδή έτσι αισθάνομαι.”
Ο απολογισμός φαντάζει απαραίτητος σε κάθε επέτειο, όταν στέκεσαι και κοιτάζεις προς τα πίσω: τι μου έδωσε η – αιωνόβια πια – DSA; 38 χρόνια δεν είναι λίγα, άρα και οι μνήμες, οι εμπειρίες, τα βιώματα, οι γλυκές και οι πικρές στιγμές, σίγουρα θα ανακατεύονται στις αποσκευές μου.
Δυο-τρεις ανεκτίμητοι φίλοι, συνοδοιπόροι σε ανέμελες και δύσκολες στιγμές, συμμαθητές και παντοτινά ισάδελφοι. Μια δεκάδα ακόμα καλών φίλων από την ίδια τάξη, να μοιράζονται τις ώρες της σχόλης αλλά και τις κάθε τόσο ανανεούμενες μνήμες. Και να ήταν μόνο αυτό! Μέσα από τα τόσα χρόνια ενασχόλησης με τον Σύλλογο Αποφοίτων, κυρίως όμως στα τέσσερα χρόνια της θητείας μου ως Προέδρου του Δ.Σ., δημιουργία πάμπολλων φίλων – με δικαιολογημένη, φυσικά, μια μονιμότερη σχέση με μερικούς απ· αυτούς. Μεγάλος ο πλούτος και των υπόλοιπων αποσκευών της 38χρονης αυτής σχέσης, δύναμη και τόνωση για τους καθημερινούς αγώνες. Στην πρώτη γραμμή η μύησή μου στην Ελληνική γραμματεία από τους αριστείς της Ελληνικής Φιλολογίας, που κάποτε πληθωρικά στελέχωναν το σχολείο μας, αλλά και στη μαθηματική σκέψη, που χάρη σ· έναν Greve κι ένα – μακαρίτη πια – Kattiofsky σημάδεψε έντονα όλη τη ζωή μου.
Κι αν θα ήθελα να περιοριστώ στο απόσταγμα των ανθρώπινων συναναστροφών αυτών των 38 ετών, θα είχα να θυμηθώ την απλόχερη προσφορά και την άδολη αγάπη που γνώρισα από πολλούς αξιοθαύμαστους ανθρώπους, που ο καθένας τους είχε τη μεγάλη ή μικρή προσφορά του σ’ αυτό που είναι σήμερα η Γερμανική Σχολή Αθηνών, τη συνεργασία με χαρακτήρες φλογερούς και συνάμα ανιδιοτελείς, με πνεύματα γόνιμα και δημιουργικά, με προσωπικότητες ικανές και άξιες.
Και το συνολικό αποτέλεσμα; Μια 38χρονη (ερωτική;) σχέση χωρίς ορατό τέλος. Μια σχέση με μόνιμα και έντονα χαραγμένα τα ίχνη της επάνω μου, μια σχέση που ποτέ δεν είναι γραφτό να γίνει ισότιμη: ισόβια υποχρέωση για ανταπόδοση των όσων έχω αποκομίσει. –
“Γιατί;” – “Επειδή έτσι αισθάνομαι…”
Και αν κάποιος με ειρωνευτεί για την προσκόλλησή μου σε μια αιωνόβια γριούλα, ας κάνει τον κόπο να προσέξει πόσο νέα και πόσο ελκυστική μπορεί να φαντάζει η γριούλα αυτή κάθε μέρα. Και ας φανταστεί πόσο πιο νέα θα φαίνεται, όταν μπορέσει επιτέλους να απαλλαγεί από μερικές περιττές ρυτίδες. Τότε σίγουρα θα γίνει πολύ μεγαλύτερος ο κύκλος των θαυμαστών της και ο ένας αιώνας της ζωής της θα αποτυπώνεται μόνο στη σοφία και στην ωριμότητα που θα έχει να επιδείξει.
Γιώργος Ιωαννίδης
Απόφοιτος 1963
Πρόεδρος Συλλόγου Αποφοίτων 1990-1993
