Στην τελευταία τάξη, την ΣΤ´(Untersprima), μας έκανε ο τότε γυμνασιάρχης, ο αείμνηστος Γεώργιος Δημητράκος, το μάθημα της «Ηθικής». Ήταν η εποχή της καζούρας και της πλάκας, η εποχή που μας απασχολούσε περισότερο ποια ομάδα θα πάρει το πρωτάθλημα, παρά ο Αριστοτέλης. Και δυστυχώς δεν ξέραμε και δεν μπορούσαμε να εκτιμήσουμε τη σημαντική επιστημονική διάσταση του Δημητράκου, αλλά και άλλων από το τότε διδακτικο προσωπικό.

Η «αττάκα» λοιπόν είχε ως εξής:

Επιλέγαμε να μας διαβάσει ο καθηγητής κάποιο αρχαίο κείμενο που περιείχε τη λέξη «διώκω». Όταν έφτανε σε αυτό το σημείο, σήκωνα π.χ. έγώ το χέρι που ήμουν καλός μαθητής, για να μην κινηθεί υποψία, και ρώταγα:

«Κύριε Δημητράκο τι σημαίνει η λέξη διώκω;»

«Παπαηλιού, πως εσύ δεν το ξέρεις; Ας δούμε τι λέει το λεξιλογιο στο τέλος του βιβλίου.»

Η αγωνία στην τάξη στο ζενίθ, ώσπου να βρει ο Δημητράκος το εδάφιο στο βιβλίο και να αρχίζει με τη χαρακτηριστική μπάσα φωνή του να διαβάζει:

«Διώκω, ίσον ακολουθώ η τον παίρνω από πίσω.»

Και γινόταν το «σώσε!»