1970. Πριν από 25 χρόνια. Γερμανική Σχολή Αθηνών.

Τάξη τελειοφοίτων (Abitur) = τέσσερις μαθητές = άρρενες. Detlef Mallwitz, Werner Hermann, Demo Papadopoulos, Stefen Jacob.

Στο δρόμο από το παλιό – στην οδό Μετσόβου – στο καινούριο σχολείο – στον “Παράδεισο” στο Μαρούσι – καθισμένοι στην πλατφόρμα ενός παλιού φορτηγού – με το φανελάκι, λόγω ζέστης.

Λίγο πριν την αναχώρηση… η φωνή του καθηγητού της Βιολογίας Hermjacob ” Έχετε το σκελετό;”

Απάντηση από τετραφωνική “χορωδία”: “Ναι, είναι ξαπλωμένος δίπλα μας…!”

Διαταγή: “Κρατηθείτε καλά! Φεύγουμε!”

Το από όλες τις πλευρές ανοιχτό φορτηγό περνούσε με θόρυβο από το κέντρο της Αθήνας με κατεύθυνση προς τα βόρεια. Ο σχολικός μας σκελετός έτριζε κι αυτός (κακές γλώσσες έλεγαν πως ίσως ήταν ο Doerpfeld). Δίπλα στα κεφάλια μας το κρανίο του σκελετού με σαρκαστικό χαμόγελο κοίταζε με έκπληξη πάνω από την καρότσα του φορτηγού τους κατοίκους της Αθήνας.

Συχνά τα φανάρια ήταν κόκκινα. Τότε υπήρχε χρόνος αρκετός, για να κάνει τους περαστικούς να ανατριχιάσουν.

Μισή ώρα αργότερα άφιξη του “φορτηγού-νεκροφόρα” στο νέο περίβολο του Σχολείου στο Μαρούσι. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής ήρθε η ιδέα: το σώμα του εγκλήματος (= “ο σκελετός μας”) δε θα έπρεπε να περάσει το νέο περίβολο του Σχολείου γυμνός. Δεν κάνει κανείς κάτι τέτοιο!

Λοιπόν; … Γρήγορα … ντύσιμο του σκελετού.

Τα παπούτσια και το ρολόι του Detlef. Ο Detlef ξυπόλυτος. Χωρίς ρολόι.

Το παντελόνι και την αλυσίδα (του λαιμού) του Werner. Ο Werner χωρίς παντελόνι. Χωρίς αλυσίδα.

Το ριγέ πουκάμισο του Demo. Ο Demo με το φανελάκι.

Η πίπα και τα γυαλιά ηλίου του Stefen. Ο Stefen εγκρατής και αόμματος. Χωρίς μουσική και κόκκινο χαλί – μεταφορά του σχολικού σκελετού στη νέα αίθουσα Βιολογίας ή αίθουσα Εγκληματολογίας. Στα γερμανικά: Αίθουσα για εγκληματίες.

Από τέσσερις οι τελειόφοιτοι έγιναν πέντε. Ο Detlef, Werner, Demo, Stefen και ο μέχρι τα κόκκαλα αδυνατισμένος “Doerpfeld”.

Στις εξετάσεις παρουσιάστηκαν μόνο τέσσερις. Πέρασαν με επιτυχία. Ο “Doerpfeld” έμεινε για πάντα εκεί. Στη ΓΣΑ. Εξ ου και “Doerpfeld – Gymnasium” ! Αυτά ήταν πριν από 25 χρόνια. Μία επέτειος. 1970.

Werner Herman