Έφυγε ο Πότης Μπενή-Ψάλτης, απόφοιτος του 1971 την Τρίτη 24 Οκτωβρίου 2017. Η κηδεία του έγινε την επομένη στο Δημοτικό Κοιμητήριο του Ηρακλείου Αττικής και ήρθαν συμμαθητές και συμμαθήτριές του, οι συμπαίκτες του στην ομάδα μπάσκετ, που έπαιζε τα τελευταία χρόνια στο σχολείο, μαζί τους και ο Χρήστος Κωνσταντινίδης, νυν και παλαιότερα μέλη των ΔΣ του Συλλόγου Αποφοίτων, με τους οποίους ο Πότης είχε αγωνιστεί για τον σχολείο και τον σύλλογο και πολλοί συγγενείς και φίλοι.

Από την Μέλπω Τρούμπη, που βρέθηκε δίπλα του στα ΔΣ του Συλλόγου ζητήσαμε να μας γράψει δύο λόγια για τον Πότη:

Να γράψεις «δυο λόγια» για τον φίλο μας τον Πότη θα έπρεπε να είναι κάτι απλό. Τι πιο εύκολο από το να περιγράψεις έναν γνήσιο, καλόκαρδο, δίκαιο ακόμη και στο θυμό του άνθρωπο, γεμάτο αγάπη. Πώς να το κάνεις όμως χωρίς να παραβιάσεις την ουσία του; Πώς να παινέψεις έναν άνθρωπο για τον οποίο τα πάντα είναι πράξη και όχι λόγια; Πώς να μιλήσεις για έναν άνθρωπο που επιλέγει τη σιωπή για να μη στενοχωρήσει τους ανθρώπους που αγαπά;

Καλύτερες από τα λόγια ίσως οι εικόνες.

Ο Πότης Μπενή-Ψάλτης στις συνεδριάσεις του Δ. Σ. να διατηρεί ισορροπίες με το χιούμορ του.

Ο Πότης στο τραπεζάκι του συλλόγου σχεδόν σε κάθε εκδήλωση έτοιμος να βοηθήσει όπως μπορεί.

Στο μπαλκόνι του σπιτιού μου να μου «τα χώνει» με αγάπη γιατί δεν προσέχω τον εαυτό μου.

Ο Πότης συντετριμμένος από τον πρόωρο χαμό της Σοφίας, να μαζεύει τις δυνάμεις του για να μη λείψει η θαλπωρή από τον Δημήτρη.

Η φροντίδα για τον πατέρα του.

Η ευτυχία στο πρόσωπό του όταν βρίσκει πάλι τη συντροφικότητα στο πρόσωπο της Λίλλης και αγκαλιάζει τις κόρες της.

Η λατρεία με την οποία μιλάει για τις εγγονές του και το καμάρι του για τον μπαμπά τους.

Η περηφάνια και η συγκίνηση στο πρόσωπό του όταν σκύβει συνομωτικά και μου λέει σιγά στο τραπέζι μετά τον γάμο του Δημήτρη και τα βαφτίσια των κοριτσιών, πως αυτό είναι το τραγούδι που διάλεξε για να χορέψει την αγαπημένη του νύφη και σηκώνεται κομψός και ευκίνητος όπως πάντα να την οδηγήσει τρυφερά στην πίστα.

Κλείνω τα μάτια και τον βλέπω να χορεύει.

Ο Πότης ΕΙΝΑΙ μια ακέραιη ψυχή γεμάτη αγάπη που όπου και να βρίσκεται παραμένει πάντα και στον φυσικό του χώρο. Τις καρδιές όλων εμάς που μας έκανε να τον αγαπήσουμε.

Μέλπω Τρούμπη