“Ειχα την τυχη να εχω τον κο Enzmann καθηγητη. Ειμαι της χρονιας 1971-72.

Θελω να πω αυτο που τοσα χρονια θυμαμαι και θα το θυμαμαι.

Καναμε περιγραφη εικονας. Επρεπε να διηγηθουμε με λογια, στα γερμανικα, την ιστορια που βλεπαμε στη σελιδα του βιβλιου καταγραμμενη με σκιτσα.

Σηκωσα το χερι μου και ανεφερα μια αλλη εκδοχη, που για μενα ισως ηταν πιθανη.

Θυμαμαι τον κο Enzmann να κοντοστεκεται αναμεσα στα δυο μπροστινα θρανια και να σκεφτεται πανω σε αυτο που ειπα.

Για μενα ηταν πολυ σημαντικο. Ασχοληθηκε, εδωσε χωρο και χρονο, δεν απηντησε αμεσως με ορους “σωστο”-“λαθος”, με την αυθεντια καθηγητη προς μαθητη.

Μου το εδωσε.

Χρωστω να το πω.

Τον ευχαριστω.

Το θυμαμαι.”