Περάσαμε υπέροχα! Είχε γίνει μεγάλη κινητοποίηση μεταξύ των τμημάτων και καταφέραμε να συναντηθούμε 55 παλιοί μαθητές την Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου στην φιλόξενη αυλή του σχολείου. Πολλοί μας έλεγαν στην πρώτη επικοινωνία ότι θα ήταν καλύτερα να μην κάνουμε reunion. Μας έλεγαν ότι θα μας πιάσει κατάθλιψη που θα είμαστε όλοι γερασμένοι. Άσε – έλεγαν – να θυμόμαστε ο ένας τον άλλον όπως είμαστε τότε. Με περισσότερα μαλλιά, πιο αδύνατοι…
Τελικά όμως, τα καταφέραμε. Οι στιγμές, που ένας ένας έμπαινε διστακτικά στην αυλή και κοιτούσε ψάχνοντας να βρει γνωστά πρόσωπα, ο ενθουσιασμός όλων ανεξαιρέτως που βρεθήκαμε, η χαρά, οι αγκαλιές, τα γέλια, η συγκίνηση, τα «βρε, καλά κρατιέσαι», «δεν άλλαξες καθόλου», αναφορές στους παλιούς αγαπημένους μας καθηγητές, Ασωνίτη, Δανιήλ, Δημόπουλο (και όχι μόνο), οι παλιές αστείες ιστορίες από το σχολείο, το βίντεο με παλιές φωτογραφίες που βλέπαμε στην οθόνη, το συγκρότημα των συμμαθητών μας – η έκπληξη της βραδιάς – (τους ονομάσαμε «DIE HUFTALEN”) που μας έπαιξε τα σουξέ της εποχής… Φύγαμε όλοι με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο και υποσχεθήκαμε ότι δεν θα περιμένουμε άλλα 50 χρόνια για να τα ξαναπούμε όλοι μαζί.
Λέγαμε ότι με τους περισσότερους έχουμε περάσει 6 από τα πιο σημαντικά χρόνια της ζωής μας, τα εφηβικά. Τότε είχαμε ακόμη μια παιδική αθωότητα. Τα μαθήματά μας, οι έρωτές μας, οικογενειακά θέματα … Άλλα τα μοιραζόμασταν με τις/τους κολλητούς μας, άλλα τα κρατούσαμε μέσα μας. Άλλοι κάναμε παρέες που έχουν κρατήσει έως σήμερα, άλλοι ήταν πιο μόνοι. Κάποιοι ήταν καπετάν-φασαρίες, άλλοι στον δικό τους, απομονωμένο κόσμο. Κάποιοι περάσαμε υπέροχα και αναπολούμε εκείνες τις μέρες, άλλοι δεν θέλουν να τις θυμούνται καθόλου. Όμως, παραμένει το στοιχείο ότι μοιραστήκαμε κάποια χρόνια τον ίδιο χώρο και τις ίδιες εμπειρίες.
Μετά από 50 χρόνια και με την (σχετική) ωριμότητα του σήμερα, συνειδητοποιήσαμε πόσο λίγα ξέρουμε ο ένας για τον άλλον (εκτός από τους κολλητούς μας). Πώς περνούσε ο κάθε ένας από εμάς εκείνα τα σχολικά χρόνια; Τι την/τον απασχολούσε τότε; Πώς εξελίχθηκε η ζωή μας μετά το σχολείο; Σπουδάσαμε, «πετύχαμε», αποτύχαμε, παντρευτήκαμε, χωρίσαμε, παιδιά, εγγόνια, ταξίδια, χαρές, αρρώστιες, απώλειες. Αρκετοί ζούνε στο εξωτερικό εδώ και χρόνια, με επιτυχημένες καριέρες. Κάποιοι πήραν σύνταξη. Κάποιοι έζησαν οικονομική καταστροφή. Επτά συμμαθητές μας δεν είναι πια μαζί μας.
Έτσι, η συνάντηση αυτή της τάξης των αποφοίτων του ’72 μας έδωσε την ευκαιρία να ιδωθούμε, να θυμηθούμε, να γελάσουμε και να κάνουμε μια «επανασύνδεση» μεταξύ μας. Και τώρα, επειδή είμαστε πια «μεγάλοι», πιθανά να (επανα) δημιουργήσουμε και νέες φιλίες, ενώνοντας το νήμα εκεί που το χάσαμε.
Ευχαριστούμε πολύ τη ΓΣΑ και τον Σύλλογο των Αποφοίτων που μας παραχώρησαν τον χώρο του σχολείου και για την βοήθεια που μας παρείχαν.
Η τάξις του 1972
