Μια φορά και έναν καιρό ζούσε ένα κοριτσάκι, που μάθαινε Γερμανικά, για να μπορέσει να πάει σε ένα καλό σχολείο. Τα χρόνια περνούσαν και, όταν το κοριτσάκι πήγαινε πια στην τρίτη τάξη του Δημοτικού άρχισε να βαριέται τα Γερμανικά και προτιμούσε να μάθει να παίζει πιάνο. Όμως οι γονείς της αντιδρούσαν και η δασκάλα της, αν και πολύ στενοχωρημένη, συνέχισε να της κάνει μάθημα. Το κοριτσάκι όμως δεν ενδιαφερόταν καθόλου, εξάλλου σε τι θα της χρησίμευαν τα Γερμανικά; Τον επόμενο χρόνο συνέβη κάτι σημαδιακό: το κοριτσάκι πήγε με τη μαμά του να πάρουν από το σχολείο το μεγάλο αδερφό. Ο αδερφός της μικρής πήγαινε πια στο Γυμνάσιο, ήταν πραγματικά πολύ μεγάλος. Το κοριτσάκι θαμπώθηκε! Συνηθισμένο στο – όχι και τόσο – προσεγμένο Δημόσιο της γειτονιάς τα’ χασε με τα γυαλισμένα μάρμαρα, το μεγάλο προαύλιο και … την πισίνα! Αποφάσισε λοιπόν να πάει και η ίδια στο σχολείο αυτό και γι· αυτό άρχισε να διαβάζει πάλι με ιδιαίτερο ζήλο για το μάθημα των Γερμανικών, καταπλήσσοντας όλη την οικογένεια.

Δυόμισι χρόνια μετά, ντυμένη με τη μπλε φούστα και το γαλάζιο πουκάμισο, κοίταζε χαμένη γύρω – γύρω τις παράξενες φυσιογνωμίες στο μεγάλο προαύλιο του όμορφου σχολείου με τα γυαλισμένα μάρμαρα και την … πισίνα. Τα χρόνια περνούσαν, η στολή είχε καταργηθεί και τα παιδιά πήγαιναν πια σχολείο μόνο πέντε μέρες την εβδομάδα. Το κοριτσάκι μεγάλωνε και μπορεί να μην ήταν το πιο ήσυχο πλάσμα της τάξης, όμως το σχολείο το αγαπούσε ακόμα πολύ και τα πρωινά ξυπνούσε με κέφι, για να πάει σ· αυτό.

Έτσι πέρασαν τα έξι σχολικά χρόνια, το κοριτσάκι πήγε στην τελετή αποφοίτησης, αποχαιρέτισε τους φίλους, τους δασκάλους, το μεγάλο προαύλιο και ξεκίνησε κάτι καινούριο. Πανεπιστήμιο, νέες παρέες, το σχολείο πια μια μακρινή, γλυκιά ανάμνηση και μόνο μια σύντομη επίσκεψη στα παλιά λημέρια σε τέσσερα ολόκληρα χρόνια.

Έτσι τέλειωσε και το Πανεπιστήμιο, πήγε πάλι σε τελετή αποφοίτησης, θυμήθηκε εκείνη του σχολείου και νοστάλγησε. Μετά νέα ζωή πάλι! Με τις βαλίτσες, τα αγαπημένα βιβλία και τη μουσική της πήγε στη Γερμανία. Φαίνεται το κοριτσάκι είχε μια μανία με τα θρανία και δεν έλεγε να τ’ αποχωριστεί. Μάλλον όμως τα θρανία του σχολείου της την τραβούσαν περισσότερο, γιατί δύο χρόνια μετά – και χωρίς να προλάβει να πάει σε τρίτη τελετή αποφοίτησης – το κοριτσάκι επέστρεψε πάλι σ’ αυτά, για να διδάξει όμως τούτη τη φορά. Να διδάξει και να διδαχτεί … Να βρεθεί στις ίδιες τάξεις και στους ίδιους χώρους, συνάδελφος πια με τους παλιούς δασκάλους.

Τέσσερα χρόνια μετά το κοριτσάκι ετοιμάζεται να συναντήσει τους παλιούς συμμαθητές, για να γιορτάσουν τα δεκάχρονα της αποφοίτησής τους. Να μιλήσουν για τις στιγμές που έζησαν στο όμορφο κτίριο με τα γυαλισμένα μάρμαρα, το μεγάλο προαύλιο και τη … στεγασμένη πλέον πισίνα. Να αναπολήσουν τις ώρες που έζησαν σ· αυτά τα θρανία, που τελικά το κοριτσάκι δεν εγκατέλειψε ποτέ. Για να ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα…

Αγγελική Κανελλακοπούλου