Κυλάω σε δρόμους άγνωστους μα και τόσο γνωστούς. Οι μορφές μου εναλλάσσονται επικίνδυνα και οικεία. Χείμαρρος, σταγόνα, ανοιχτή πληγή, χέρι που απλωμένο περιμένει, που καλεί, μάτια υγρά έτοιμα να κλάψουν, να παρασύρουν και να παρασυρθούν, μελωδία δυναμική σαν την οργή, παθητική σαν την ηδονή. Ο λαβύρινθος παίρνει διαστάσεις στο μυαλό, στην καρδιά και τις πράξεις μου, απελευθερώνει κρυμμένες έννοιες, λυτρώνει ταπεινά συναισθήματα. Δεν μπορώ να τον ακολουθήσω μέχρι την αρχή, μπορώ να χαθώ μέσα του και να αγαπήσω κάθε αδύναμο και ιερό μονοπάτι του μέχρι να τρέξει αίμα. Και καθώς η σταγόνα του θα πέφτει έχοντας τα χρώματα του ουράνιου τόξου, οι τοίχοι θα παραδίνονται.

Νάνα Παπαδάκη 1990/C