“Έφυγε” ο Μάνος, ο συμμαθητής της τάξης του ’74, ο τρίτος της τάξης, που μας εγκαταλείπει ξαφνικά τα τελευταία χρόνια μετά τον Χάρη Τσελέντη και τον Τάσο Δωρή. Ο Μάνος είχε αφήσει το σχολείο στην 3η Γυμνασίου και ήταν δημοσιογράφος. Έφυγε την Παρασκευή 13 Ιουλίου 2018 στον νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», όπου νοσηλευόταν στη μονάδα εντατικής θεραπείας τις τελευταίες 20 ημέρες.

Ο αδελφός του Βαγγέλης, απόφοιτος του ’68 ανήρτησε:

“Με ανείπωτο πόνο στη καρδια μου αποχαιρετώ σήμερα το μονάκριβο και πολυαγαπημένου μου αδελφό, τον Μανο. Μας είπε αντίο σήμερα το.μεσημέρι μετα απο μια άνιση μαχη 20 ημερών. Χάνω τον ανθρωπο που μεγαλώσαμε μαζι στη κρεββατοκάμαρα της οδού Φορνέζη, που παίζαμε πόλεμο με πλαστικά σπαθια στη πίσω βεραντούλα της μονοκατοικίας μας, που μαλλώναμε και μονιαζαμε. Που μπήκαμε κι οι δυό στη δημοσιογραφία — από άλλα μετερίζια. Εκείνος μποέμ δημιουργικός με μοναδική πέννα και άφθαστες σύγχρονες φρέσκες ιδεες. Λατρευτός στις παρέες, με χιούμορ κι αγάπη για τους ανθρώπους. Θα μου λείψεις Μανο μου. Θα μου λείψουν οι παρατηρήσεις οι υποδείξεις που μου έκανες από αγάπη. Εμένα του πιο συμβατικού. Να ήξερες πόσο σοβαρα τις έπαιρνα, να ήξερες μόνο…Πόσο θα μου λείψουν όλα αυτά. Αλλά κυρίως εσυ που μ’ εβγαζες τόσο συχνά απο τη γκριζάδα της…ρουτινας μου. Ησουν/εισαι σπουδαίος ανθρωπος. Και γι αυτό αθόρυβος…”

Ο Μάνος Αντώναρος ήταν 62 ετών. Είχε εργαστεί ως αρθρογράφος σε ελληνικές εφημερίδες (Ελεύθερος Τύπος, Εθνος, Βραδυνή, Εξπρες, Κέρδος, Αθλητική Ηχώ) και περιοδικά, υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη του Αθήνα 9.84. Υπήρξε διευθυντής στο Κανάλι-5 και παραγωγός στον ΑΝΤ1 Radio και στον Alpha. Στην τηλεόραση εργάστηκε στην παραγωγή ειδήσεων του κεντρικού δελτίου ειδήσεων του ΑΝΤ1, διευθυντής προγράμματος στον ΣΚΑΙ, διευθυντής Δημοσίων Σχέσεων του MEGA, παρουσιαστής εκπομπών στο Seven-X και συντονιστής στο δορυφορικό πρόγραμμα της ΕRT-SAT. Ασχολήθηκε με το διαδίκτυο από τις απαρχές του στην Ελλάδα.

Ήταν γιος του σκιτσογράφου Αρχέλαου, αδελφός του πρώην κυβερνητικού εκπροσώπου Ευάγγελου Αντώναρου, και πατέρας δύο παιδιών, της Αθηνάς και του Αρχέλαου.

Δανειζόμαστε μία παλιά ανάρτησή του στο blog του http://manosantonaros.blogspot.com/:

-Μαργαρίτα…της είπα… έπαθα έμφραγμα. (19 Μαι 2004)

Και (σχεδόν) λιποθυμησα πεφτοντας δίπλα της στο κρεβάτι.

-Μαργαρίτα…γεια… (19 Μαι 2018)

-Γεια σου Μανο…

-Φετος περασαν 14 χρονια από τότε που με έσωσες. Σ ευχαριστώ.

-Νασαι πάντα καλά Μάνο μου!

Αυτες οι 4-5 φράσεις ειναι βασικά .όλή μου η ζωή. Αν δεν υπήρχε αυτος ο διάλογος απλώς δεν θα με διαβάζατε τώρα… οι περισσότεροι δεν θα ξερατε καν την υπαρξη μου… και τα παιδιά μου δεν θα ειχαν γεννηθεί.

Ειναι ωραίο να ζείς. Το ξερεις ακομα καλύτερα όταν ο θάνατος σε σημάδεψε, αλλά αλλαξε γνωμη τελευταια στιγμή.

Αν σας πω ότι δεν θυμάμαι πολλά πράγματα απο την προ του εμφράγματος ζωη μου… μπορεί και να μην με πιστέψετε. Δεν λεω ότι ταχω ξεχάσει…λέω οτι σπανια ερχονται στη μνημη μου…

Αντιθέτως θυμάμαι με καθε λεπτομέρειεα (και μάλιστα συχνά-πυκνά τα αναπολώ) όσα μου συνέβησαν μετα το έμφραγμα.

Στα απλά ελληνικά λέγεται: Αναγέννηση.

Τα γουσταρω αυτα τα γενέθλια…

Δεκατεσσάρων …πωωωωωωωωωωωω

Σημρα λεω να σας μερικα μυστικιστικά.

Εκείνη την εποχή εμενα ακριβως απέναντι απο την Ακρόπολη… πιο απέναντι δεν γινεται… το οτι η Ακρόπολις και αλλα τέτοια μνημεία εκπέμπουν πολύ ενέργεια προφανως και δεν το κουβεντιάζουμε… θελω να πιστεύω οτι αυτη η ενέργεια με βοήθησε.

Ειχαμε πει πολλα πράγματα οι δυο μας (η Ακρόπόλις κι εγώ)… και ξέρετε η ηχητική επικοινωνία ειναι πρωτογονη μορφή επικοινωνίας… οι ανθρωποι επικοινωνουν πάντα καλυτερα όταν δεν επικιοινωνουν με ηχους… βλ.έρωτα, μίσος, ένστικτο κ.λ.π.

Μετα το έμφραγμα εγινε πολύ πιο δημιουργικός.

Δεν με ενδιαφέρει τίποτα από το παρελθόν… ούτε καν η μουσική…. Και ξαφνικά άρχισα να παρατηρώ τους ανθρωπους…τους δίπλα μου δλδ. Ολοι μας ειμαστε γυμνοί… ειδικα τωρα με τα σοσιαλ μίντια.

Εμαθα να μιλω με το αλλο εγω των ανθρώπων…αυτο που είναι κρυμένο από το φαίνεσθαι.

Γινονται πολύ ενδιαφέροντες…

Αρχισα να σχεδιάζω καλύτερα και να φωτογραφιζω καλύτερα. Ειδα καινούργιες γραμμες…υποθέτω οτι αν ημουν μουσικος θα ακουγα αλλους ήχους…

Ανακάλυψα ότι τελικα τα καρτουνς παίξανε σημαντικοτατο ρόλο στη ζωή μου. Μπορείς απο εχθρός μου να γίνεις κολλητός μου επειδή σχεδιάζεις ομορφα. Στην. Πραγματικότητα κι εγω ειμαι ενα καρτούν… μπορώ να κάνω οποιαδήποτε μαλακία μουρθει στο κεφάλι χωρις δευτερη σκέψη… καρτουν δηλαδή… τσαλακωσε με όσο θες… ξερω από γωμα και χαρτι και μολυβι… τσαπ τσαπ τοσβησα …τελειωσε.

Ενα άλλο που έμαθα λόγω του εμφράγματος είναι αυτο:

Μην περιμένετε βοήθεια απ’ αυτούς/ες που είστε απολύτως σιγουρος οτι θα σας τη δώσουν.

Μη! Είναι τοξικό πολύ.

Η βοήθεια θα ρθει απο εκεί που δεν την περιμένετε.

Το κέρδος είναι η γλυκα που εισπράττεις απ’ αυτους τους ανθρωπους.

Και τότε η πίκρα για τους αλλους ειναι αβάσταχτη.

Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να αλλάξεις την επομενη στιγμή. Η ζωή είναι ενα ποτάμι…. Ξαπλώστε ανάσκελα ανοιξτε χεράκια ποδαράκια και αστε το να σας πάει… αν κολυμπήσετε ανάποδα και θα κουρασθείτε και θα πνιγείτε.

Σ αυτα τα 14 χρονια μου συνέβησαν αρκετά.

Γνωρισα απο πρώτο χέρι την πολιτική εξουσία… δεν μου’χει τύχει χειρότερο στη ζωή μου.

Εγινα πατέρας…και τότε εδωσα συγχαρητηρια στον εαυτο μου που ήξερα οτι τίποτα δεν ειναι δικό μου, πριν καταλάβω ότι όλα είναι των παιδιών μου.

Γνωρισα την προδοσία… δεν την πρωτογνωρισα τότε…αλλά καθε φορά με εκπλήσσει το ίδιο.

Γνώρισα μερικες γυναίκες… οι περισσότερες απίστευτα ερωτικές… με μαθανε πράγματα…. Φυσικά και ο πόνος είναι μάθημα…

Οι ανθρωποι ξεχνούν… θα σας φανει περίεργο, αλλα ποτέ κανεις δεν με ρωτησε:

-Πήρες τα χάπια σου σήμερα;

-Ρε συ κανει που τρως κρέας;

Ολοι “πεθαίνουν”από κάτι.

Η θεία μου η Βασω..ετων 93….

-Πεθαίνω εχω κολπική μαρμαρυγη. (που δεν έχει)

-Βασούλα επέζησα απο ενα έμφραγμα μυοκαρδίου.

-Εχω κολπική μαρμαρυγη… σου λεω! Θα φας μουσακά;

Δεν πάμε καλά…

Υπάρχουν πολλοί που επαθαν εμφραγμα και ζουν μια φοβισμενη ζωη. Σε ενα δωμάυιο η τυλιγμένοι σε ενα παλτό.

Εγω το είδα πως η ζωη μου’δωσε ακομα μια ευκαιρία για να τη γλεντησω… να δω καινούργια πραγματα… όπως και εγινε….

Λεω συχνα στους ανθρωπους… Σ αυτο το σκοτεινο δωματιο του μικρόκοσμου σου που ζεις, υπάρχει ενα παραθυράκι, μικρό και σφραγισμένο… στο χρωμα του τοιχου… δεν ετυχε να το δεις… ειναι αρκετο που ηδη ξέρεις οτι υπάρχει… η επομενη κινηση ειναι να το ανοίξεις… Ειναι ωρα να δεις/περπατησεις νεα μονοπάτια… αλλιως εισαι στην Φρανκφούρτη κι αλλιώς στη Σενεγάλη.’

Εμαθα ότι οι ανθρωποι δεν μπορουν να αλλάξουν… ναι τη συμπεριφορά τους… τις συνήθειες… αλλά μπορούν να μάθουν το άλλο τους εγώ εκείνο που όπως είπαμε κρύβεται πίσω από το φαίνεσθαι.

Ειναι αυτο που του μιλάτε πολύ και αποκλειστικά όταν είστε μόνοι, στην τουαλέτα, στο αυτοκινητο, στο μετρο, στο κρεβάτι…ειδικά στο κρεβάτι… ο κολητός ντε με το μαξιλάρι σας.

Οταν επιβιώσεις τότε ερχεται αυτο άλλο εγώ και σου λεει:

-Είδες που στα’λεγα; και σε πιανει απο το χέρι.

Αμα θες πας… αμα δεν θες μενεις σπιτι σου μαι κλαις για το κακό που σε βρήκε.

Συνάντησα ανθρωπους που με αγαπησαν και δεν τους αγαπησα εξίσου.

Συναντησα και ανθρωπους που αγαπησα και δεν με αγαπησαν εξίσου.

Ετσι ειναι η ζωή.

Δεν παίζεις μόνος σου…ειναι σαν μερικους οπαδούς που νομίζουν οτι η ομάδα τους εχασε γιατι φταιγανε οι ίδιοι… λες και οι αλλοι που νικησαν δεν παίζανε.

Μη τρωτε αλάτι δεν κάνει.