Ο Δημήτρης Μαργαρίτης, ο «Μήτσος», που ήταν πανταχού παρών μέσα στη Γερμανική Σχολή, από την είσοδο μέχρι την κάθε γωνιά του προαύλιου, από τους διαδρόμους μέχρι μέχρι το Lehrerzimmer, από το καλωσόρισμα του φθινοπώρου έως την καλοκαιριάτικη αποχαιρετιστήρια γιορτή των τελειοφοίτων.

Η λεπτή φιγούρα του, τον έκανε σχεδόν αόρατο, ήταν αθόρυβος και πάντα ευγενικός και έδινε μονομιάς την εντύπωση ότι νοιαζόταν για όλους και για όλα, κάτι πέρα για πέρα αληθινό, γι’αυτό και τον αγαπούσαν οι μαθητές και οι μαθήτριες.

Ήρθε στη Σχολή το 1958 στην οδό Μετσόβου και συνταξιοδοτήθηκε το 1986 στο Μαρούσι.

Όπως και η Maria Di Lernia ήταν και αυτός ταυτισμένος με την Σχολή, ταυτισμένος με τα παιδιά, ταυτισμένος με τους καθηγητές, που την εποχή εκείνη ξεκινούσαν και αυτοί την περίοδο της μεταπολεμικής Γερμανικής.

Ο Μήτσος απεβίωσε Μεγάλο Σάββατο, στις 17 Απριλίου 1993